به گزارش قدس آنلاین، در این یادداشت آمده است: همکاری این کشورها فقط منحصر به نبرد روسیه و اوکراین نیست.
این فقط نوک کوه یخ است و عمق همکاریها بسیار بیشتر است. جنگ اوکراین صرفاً به تعمیق روابط اقتصادی، نظامی، سیاسی و فناوری آنها سرعت بخشیده است. در حال حاضر همگرایی در روابط این کشورها به ایجاد یک محور جدید تحولات منجر شده که می تواند چشم انداز ژئوپلتیکی جهان را تغییر دهد.
وقتی دولتهای ناراضی کارشکنی میکنند
این اندیشکده آمریکایی تأکید میکند : همگرایی این گروه، به منزله ایجاد یک بلوک انحصاری و متحد نیست، بلکه به منزله شکلگیری مجموعهای از دولتهای ناراضی است که بر سر هدف مشترکی برای براندازی اصول فعلی، اتفاقنظر دارند. وقتی این چهار کشور همکاری میکنند، اقدامات آنها همافزایی پیدا میکند و اثربخشی ابزارهای سیاست خارجی ایالات متحده برای تحریمها را کاهش میدهند. در حقیقت باید گفت هدف جمعی آنها ایجاد جایگزینی برای نظم فعلی است که به نظر آنها تحت سلطه ایالات متحده است.
تشکیل باشگاه ضدغرب
این دو عضو ارشد برنامههای امنیتی ایالات متحده ادامه میدهند: همکاری میان اعضای این محور چیز جدیدی نیست. چین و روسیه شراکت خود را از پایان جنگ سرد تقویت کردهاند. ایران و روسیه نیز پس از شروع جنگ سوریه با یکدیگر همکاری کردند. چین با پیوستن به همکاریهای روسیه و مشارکت در توافقنامههای انرژی با ایران، از تهران در برابر اثرات تحریمهای ایالات متحده حمایت کرده است. مسکو در دو دهه گذشته یکی از بزرگترین تأمینکنندگان تسلیحات تهران بوده و اکنون بزرگترین منبع سرمایهگذاری خارجی آن است. صادرات روسیه به ایران در ۱۰ ماهه اول سال ۲۰۲۲، ۲۷ درصد افزایش یافته است. برای سه سال متوالی چین، ایران و روسیه مانورهای دریایی مشترکی را در خلیج عمان برگزار کردهاند که آخرین آن در مارس ۲۰۲۴ بود.
مجله فارین افرز معتقد است: همکاری فزاینده میان چین، ایران، کره شمالی و روسیه ناشی از مخالفت مشترک آنها با نظم جهانی تحت سلطه غرب است؛ رویکردی که ریشه در این باور دارد که این سیستم به آنها موقعیت یا آزادی عملی را که شایسته آن هستند، نمیدهد. البته تاریخ نشان میدهد ممکن است برای گروهی از قدرتهای ناراضی، آینده مثبت پیشرو نباشد. مانند پیمان سهجانبه ۱۹۴۰ که آلمان، ایتالیا و ژاپن را متحد کرد و آنها موفق نشدند، اما جنگ جهانی دوم قطعاً تحولات جهانی را به همراه داشت.
تهدید چهار قدرت
آندریا کندال-تیلور و ریچارد فونتین ضمن بررسی همکاری رو به رشد میان چین، ایران، کره شمالی و روسیه معتقدند اختلافات جدی میان این کشورها وجود دارد؛ چرا که با روی آوردن مسکو به پکن، مسکو به پذیرش نقش شریک کوچکتر باید قانع باشد. البته در چنین تحلیلی شدت تهدید نادیده گرفته میشود. از سویی دیگر اقتصاد آمریکا بسیار بزرگتر، ارتش آن به طور قابل توجهی قدرتمندتر و سیستم دموکراتیک آن پایدارتر است و واشنگتن هنوز هم میتواند از تحولات این محور جلوگیری کند.
نظر شما