اینکه  آدم از تقلای موفقیت آمیز برای به گریه انداختن مخاطب برسد به تلاش متفاوت برای درآوردن اشک‌های خنده‌ناک بینندگان، شاید کار شاق و حتی غیر ممکنی به نظر برسد ، احسان علیخانی اما به مدد تجربه و کمی هم سرلج افتادن با صدا و سیما، این مسیر را طی کرده است و از «ماه عسل» به فصل سوم « جوکر2» رسیده است. اصلاً هم بد نیست که کسی در اشک‌گیری از مخاطبان آن قدر مهارت داشته باشد که بتواند در غم و شادی آدم‌ها، اشکشان را در بیاورد. اما بد است که برای این مهم به بازیگران و نویسندگانش اجازه بدهد مرزهای طنز و هجو و لودگی را از یک طرف و مرز ادب و اخلاق را از طرف دیگر جابه‌جا کنند.

در باره «جوکر» حدود سه سال پیش یک منتقد در« ایسنا» نوشت:« چندین شبه سلبریتی می‌آیند که با «اکشن»هایشان باعث شوند تا خنده از دیگر رقبا بگیرند... با دهان صدا درمی‌آورند، خم می شوند و غذا می خورند و بالا و پایین می پرند و می لرزند و می لرزانند، لباس هایی به ظاهر خنده دار به تن می کنند و ادای کودک درمی آورند ...».

تیرماه سال1401 با پایان بخش اول «جوکر» برخی رسانه ها در نقد آن از پرطرفدار شدنش نوشتند و البته برای مطلبشان تیتر زدند: « از لودگی در شوخی تا مهمانان پولی» . از اینکه میهمانان سلبریتی و شبه سلبریتی «علیخانی» برای حضور در برنامه چقدر گرفته اند اگر بگذریم از « لودگی» و شوخی های سخیفی که اغلب منتقدان به آن اشاره کنیم نمی شود براحتی گذشت. جالب اینکه شما در سال دومِ  «جوکر» هم وقتی به ارزیابی خیلی از منتقدان دقت می کنید محال است در آنها هشدارهایی را مبنی بر رعایت مرزهای اخلاقی جامعه نبینید. « جوکر» اما با سازوکاری که داشت و دارد به نظر نمی رسد برای این هشدارها و انتقادها اهمیتی چندانی قایل باشد کماکان شما در اغلب قسمت های آن هجو، هزل و لودگی را می بینید حتی اگر شوخی های کلامی و حرکات بدنی که می تواند علاوه بر بی ادبی توهین هم تلقی شود را ندیده باشید!
 

پس از اینکه طی هفته گذشته برخی از اهالی فضای مجازی از زیرپاگذاشته شدن مسایل اخلاقی در «جوکر» گلایه کردند، دیروز « مشرق» نوشت:«... بر اساس بیانیه نهاد ناظر، فصل دوم «جوکر» با شرط اصلاح مشکلات ساخته و منتشر شد اما در نهایت تعجب میزان شوخی‌های زننده و رکیک فصل سوم «جوکر۲» چندین برابر شده است». خلاصه اینکه اگر رسیدن از « ماه عسل» به «جوکر» ممکن باشد ، احتمالاً برای برنامه سازان امروزی ساختن برنامه کمدی یا طنزی که مثلاً بشود خانوادگی نشست و آن را تماشا کرد، امکان‌پذیر نیست! مثلاً شما جرئت می کنید شوخی های رکیک کوچه و بازاری «جوکر» را  که بار جنسی هم دارد با اعضای خانواده ببینید؟