حجت‌الاسلام والمسلمین علیرضا پناهیان در کتاب منبر و محراب به نکته ای درباره نماز پرداخت و گفت:

خدایی که می داند ما با نماز عشق نمی کنیم، چرا این نماز را برای ما واجب کرده است؟

آیا بهتر نبود خدا صبر کند، ما عاشق بشویم ما عارف بشویم آنگاه بفرمایند نماز بخوانید؟

خدایا! تو که می دانی بندگان تو عموماً توجّه سر نماز پیدا نمی کنند، چرا بر آنان نماز را واجب کردی؟

خدا می فرماید: من خودم انسان را خلق کردم. من نخواستم اینها بیایند از چهارده سالگی عارفانه نماز بخوانند؛ عاشقانه نماز بخوانند؛ من خواستم اینها مؤدبانه نماز بخوانند. نماز در قدم اول رعایت ادب است، نه ابراز محبت به پروردگار عالم.

چرا ما سر نماز به جای "الله اکبر"، "الله رحمن" نمی گوییم؟ آیا بهتر نبود بگوییم خدای مهربان. دل ها بیشتر جذب نمی شد برای نماز؟ تا اینکه اول نماز از کبریایی خدا حرف می زنیم.

چرا در مقابل کبریایی خدا سر به تربت و خاک می گذاریم؟ چرا در هر رکعت یک رکوع و دو سجده داریم؟ برای اینکه نماز می خواهد عظمت خداوند را در دل ما بنشاند.

چکیده ای از کتاب منبر و محراب ؛ از صفحه ۴۹ تا ۹۶