روزنامه جوان طی یک یادداشت ورزشی نوشت: «آن‌ها که نمی‌توانند بردهای ما را ببینند، کور شوند» و «بازوبند تیم را به فلان بازیکن بدهید تا هواداران فلان تیم سکته کنند» تنها 2 نمونه از ادبیات رایج این روزهای بازیکنان و کادرهای فنی لیگ برتر است؛ ادبیاتی چاله‌میدانی که لذت پیروزی‌ها را از بین می‌برد.
فوتبال با کری‌خوانی‌هایش زیباست، اما وقتی این کری‌خوانی‌ها به توهین تبدیل می‌شود و فضای اختلاف‌افکنی ایجاد می‌کند، دیگر نمی‌توان از آن لذت برد. هیچ شکی نیست که هواداران از برتری رقیب خوشحال نمی‌شوند. دوستی می‌گفت: «لذتی که در باخت تیم حریف است، در برد تیم خودت نیست.»
«روی کین» در خاطراتش گفته هیچ‌وقت نفهمید چرا باید برای تیم رقیب تونل افتخار تشکیل دهد، اما هرگز به تیم رقیب توهین نکرده. این خصلت فوتبال است، اما حتی همین خصلت هم مجوز توهین نمی‌دهد. در فوتبال ایران، شرایط متفاوت است. کمیته انضباطی فدراسیون فوتبال روزهای شلوغی دارد؛ بازیکنان و مربیان به دلیل اظهاراتی احضار می‌شوند که دیگر رنگ‌وبویی از کری‌خوانی ندارند.
این اظهارات آتش اختلافات را شعله‌ورتر می‌کند. با خوش‌بینی شاید بتوان گفت از سر احساسات است، اما پس از حرف‌های قبلی نمی‌توان چنین برچسبی زد. مشخص است که این سخنان با قصد و غرض گفته می‌شود و تلاش مسئولان برای حفظ آرامش را بر باد می‌دهد. حرف‌هایی که تنها باعث عمیق‌تر شدن اختلافات و از بین رفتن زیبایی‌های فوتبال می‌شود.
باید جلوی این بی‌اخلاقی‌ها گرفته شود. نباید اجازه داد فضای فوتبال بیشتر از این آلوده شود. کمیته‌های اخلاق و انضباطی تاکنون تلاش کرده‌اند موضوع را با نگاه ریش‌سفیدانه حل کنند، اما کار بالا گرفته و این روش دیگر کافی نیست. باید برخوردی قاطع انجام شود. تفاوتی ندارد که موضوع مربوط به کدام تیم باشد. حرف‌هایی که رسانه‌ای می‌شود، حرف‌های خوبی نیست. این‌ها فقط دشمنی را گسترش می‌دهد. سئول‌نشینان فوتبال باید برخوردی جدی با این اظهارات داشته باشند.
نظر شما