در حالی که فعالیت چشمگیر دستگاه سیاست خارجی کشور در حوزه‌های پیرامونی از روسیه تا قطر، از مسقط تا رم و از پاکستان تا یک سخنرانی لغو شده در نشست «کارنِگی» در واشنگتن اما انتشار یافته در فضای مجازی، نشان‌دهنده یک حرکت رو به جلو و مترقی از نچیدن تخم‌مرغ‌های «مزرعه منافع ملی» در سبد مذاکره و مرابطه با آمریکاست؛ خبر سفر وزیر امور خارجه کشورمان به چین؛ مهم‌ترین رقیب آمریکا و از آن مهم‌تر، بزرگ‌ترین شریک تجاری و اقتصادی ایران، جای تأمل و دقت فراوانی خواهد داشت.
یک نگاه ساده به نقشه جهان، به هر عقل سلیمی یادآور می‌شود که امروز و در عصر اطلاعات و ارتباطات، هوش مصنوعی و... آنچه هنوز تعیین‌کننده اصلی است، جغرافیاست و جمعیت و فضا و مکان و فاصله و تمرکز و دسترسی! هنوز سرعت اینترنت به حدی نرسیده که خودرو تمام الکتریکی و هوشمند تولید شده در «ووهان» چین را بشود در «ابوظبی» یا «ریاض» دانلود کرد! تا آن زمان خیالی؛ بازیگرانی در مناسبات قدرت، بقا خواهند یافت که با بریدن از موهومات سیاسی و ایدئولوژیکی نظیر «پایان تاریخ» و «پایان جغرافیا» به واقعیاتی تکیه کنند که سرنوشتی محتوم را در ابعاد مادی زندگی آحاد و جوامع انسانی تدارک دیده‌اند.حال و در روابط جاری میان جمهوری اسلامی ایران و جمهوری خلق چین، آنچه بیش از هر چیز خودنمایی می‌کند، همین واقعیات انکارناپذیری است که در دو سوی قضیه، به خوبی درک و شناسایی شده است.
جمعیت تقریباً ۵/۱ میلیارد نفری چین، سرزمین پهناور، جایگاه تاریخی، اقتصاد پویا، قدرت نظامی چشمگیر و توانایی تسلیحاتی در حوزه هسته‌ای، موقعیت مرکزی در حوزه کشورهای پیشرو در عرصه فناوری در شرق و جنوب شرق آسیا، ترازهای تجاری غالباً مثبت و آمیختگی با سازوکارهای تجارت جهانی در عین حفظ استقلال، همه و همه این کشور را به گزینه‌ای بی‌بدیل برای تصاحب جایگاه رهبری در دنیای چندقطبی (در عصر افول آمریکا) و احتمالاً به عنوان رأس نظام قدرت بین‌المللی، (پس از بازتقسیم لحاف ۴۰تکه ایالات متحده) تبدیل کرده است. حال که به قول متعارف در فضای ژورنالیستی غیرفارسی، این «اژدهای زرد» بیدار شده و در حال بازآرایی جایگاه خود به نظر می‌رسد، سال‌های سال است که جمهوری اسلامی ایران در سطوح عالی و با تأیید و تأکید بر عقلانی و ملی بودن نگاه به شرق، چین را در کنار فدراسیون روسیه، به عنوان یکی از همپیمانان و شریکان اصلی و راهبردی خود پنداشته است.
در این میان و با توجه به ضعف‌های جاری و شناخته شده کشور به ویژه در حوزه‌های اقتصادی، از فناوری تا تولید و از ترانزیت تا بازار؛ شایسته است با اعمال رویکرد هم‌تکمیلی با شریکان راهبردی به ویژه چین، شیرینی یک تصمیم بین‌المللی آگاهانه، واقع‌بینانه و اصولی را به عنوان آلترناتیو هضم در نظام ظالمانه جهانی به فعالان اقتصادی، تولیدکنندگان، تاجران و در نتیجه مردم غیور ایران اسلامی چشاند.