معلمی، شغل انبیا است، رسالتی که از جنس نور و هدایت بافته شده است. روز معلم، روز فهمیدن این بار امانت است، نه فقط گفتن واژه‌های شیرین و گذرا.

هنگامی که گام در این وادی مقدس می‌گذاریم، باید باور کنیم که دیگر آن انسان دیروزی نیستیم. رفتار، گفتار و حتی سکوت‌های ما باید رنگی دیگر بگیرد؛ چرا که ما الگو شده‌ایم برای آینده‌سازان این مرز و بوم. هر نگاه ما، هر لبخند ما و هر تصمیم ما، آینده‌ه این سرزمین را می‌سازد.

آری، اگر بخواهیم فردایی روشن‌تر بسازیم، باید امروز چراغ آموزش را با دستانی پرمهر برافروزیم. معلمی تنها به تدریس در کلاس خلاصه نمی‌شود؛ این رسالتی بزرگ است که بی‌توجهی به آن، آینده‌ای مبهم را رقم خواهد زد. اگر می‌خواهیم نسلی بالنده و خردمند پرورش یابد، باید اصلاح را از خود آغاز کنیم؛ از نگاه‌هایمان، از رفتارهایمان، و از اعماق جانمان.

در این راه پرمشقت، باید گاه، ندیدن را آموخت. باید دانست که گاهی، حفظ غرور و اعتماد به نفس یک دانش‌آموز، هزاران بار مهم‌تر از تذکری درشت و آشکار است. معلم باید بلد باشد در خفا، در سکوت‌های پرمهر، لغزش‌ها را گوشزد کند، بی‌آنکه دلی بشکند یا چراغ امیدی خاموش شود.

در کلاس‌های ما باید بوی دوستی بپیچد، نه بوی ترس و تحکم. باید دوستی را یاد بدهیم؛ دوستی‌ای که بر ستون‌های احترام و فهم مشترک استوار شده باشد. معلم باید نه فقط دانای درس، که معمار قلب‌ها باشد.

امروز، چالش‌های نوینی پیش روی ماست. رسانه‌ها، فناوری های نو، و غول هوش مصنوعی در کمین ذهن‌های خام‌اند. اما به جای ترسیدن، باید این پتانسـیل را مهار کرد و آن را در خدمت تربیت گذاشت. باید دبیران، دانش‌آموزان و اولیای آنان را با این ابزارهای نوین آشتی داد و از این اژدهای خفته، چراغی برای نورافشانی ساخت، نه آتشی برای خاکستر شدن.

معلم امروز، باید چشم در راه فردا داشته باشد. رسالت او، رسالت عاشقی است؛ عاشقی به آینده، عاشقی به انسانیت. روز معلم، روز بوسیدن دستانی است که فرداها را می‌سازند، روزی برای اندیشیدن به بلندای این مسئولیت آسمانی.

به احترام همه‌ معلمانی که با قلم‌هایشان، خون در رگ‌های تمدن جاری می‌کنند، قامت ادب خم می‌کنیم و با صدایی رسا فریاد می‌زنیم:
"ای معلم، ای طلایه‌دار روشنایی، سپاس که هستی!"