به گزارش قدس آنلاین، جشن امضا چاپ تازه کتاب‌های «ناصر و فردین»، «تحلیل بازیگری»، «شعبده بازیگری» و «این مردم نازنین» با حضور رضا کیانیان، فرهاد توحیدی، سعید بهنام، سید محمدمداح حسینی و محمدرضا امیری جمعه ۲۶ اردیبهشت ماه ساعت ۱۷ الی ۲۰ در پردیس کتاب مرکزی مشهد برگزار خواهد شد.
رضا کیانیان در سال ۱۳۳۰ در محله میدان خراسان تهران به دنیا آمد. به گفته خودش، پدرش معروف به حسین تهرانی، باستانی کار قدیمی تهران و همدوره هفت کچلون و حسین رمضون یخی بود. او در ۱ سالگی به همراه خانواده به مشهد نقل مکان کرد. در مشهد علاوه بر گذراندن دوران تحصیلات ابتدایی و دبیرستان، در حوزه علمیه مشهد به تحصیل دروس فقهی و اسلامی نیز پرداخت. اولین استاد بازیگری او برادرش داوود بود که در سال ۱۳۴۵ وی را در نمایشنامه از پانیفتاده‌ها به قلم غلامحسین ساعدی کارگردانی کرد. رضا به مدت سه سال در گروه تئاتر برادرش داوود فعالیت داشت. وی در سال ۱۳۵۵ از دانشکده هنرهای زیبای دانشگاه تهران در رشته تئاتر فارغ‌التحصیل شد.
توضیح مختصری از کتاب‌ها:
این مردم نازنین: رضا کیانیان در این زندگی‌نامه با لحنی ساده و بی‌تلکف از وقایع و برخوردهایی می‌گوید که شهرت برایش به ارمغان آورده است. او پس از بازی در سریال آپارتمان، به‌عنوان بازیگری مشهور در میان مردم شناخته شد. اتفاقی که باعث رقم خوردن خاطرات خوشایند و ناخوشایند بسیاری برای این بازیگر شد.
شعبده بازیگری: این کتاب، مجموعه مقالاتی از رضا کیانیان را دربردارد. نویسنده در هر کدام از این مقاله‌ها، از جنبه‌ها و زوایایی مختلف به بازیگری نگاه کرده، تا مخاطب بتواند نسبت به مفهوم بازی و بازیگری، دیدی همه‌جانبه پیدا کند.
تحلیل بازیگری: این اثر که یکی دیگر از کتاب‌های رضا کیانیان در باب بازیگری است، پیش از هر چیز، از ویژگی‌های یک بازیگر و روش‌های تجزیه‌وتحلیل بازیگری می‌گوید و پس از آن، سبک و روش بازیگرانی همچون همفری بوگارت، جک نیکلسون، رابرت دنیرو و مریل استریپ را تحلیل و بررسی می‌کند. در نهایت کیانیان با مقایسه‌ی شیوه‌ی بازیگردانی در دو فیلم آژانس شیشه‌ای و روبان قرمز، کتاب را به پایان می‌رساند.
ناصر و فردین: گفت‌وگوی رضا کیانیان با ناصر ملک‌مطیعی و محمدعلی فردین از بازیگران باسابقه سینمای معاصر ایران است. در بخشی از کتاب از زبان محمدعلی فردین می‌خوانیم: وقتی اتللو را تمرین می‌کردیم من تک‌تک نقش‌ها را تمرین می‌کردم و نقاط قوّت و ضعف‌شان را تشخیص می‌دادم. بااین‌وجود زمانی که وارد سینما شدم، از سینما هیچ‌چیز نمی‌دانستم. لذا پنج شش سالی سرگردان بودم. بیشتر فیلم خارجی نگاه می‌کردم و می‌کوشیدم از آن‌ها برداشت کنم. در واقع ما جایی نداشتیم که در آن بازیگری را به‌طور علمی بیاموزیم یا کتابی نبود که با خواندن آن مطلبی بیاموزیم. همین طرز حرف‌زدن و ادای دیالوگ، خودش یک فن است و نمی‌توان بدون داشتن آن مقابل دوربین رفت.
نظر شما