به گزارش قدس آنلاین، در روزهایی که مردم با تورم، بیکاری و بحران معیشتی دست‌وپنجه نرم می‌کنند، شنیدن قراردادهایی با ارقام ۹۰، ۱۰۰ یا حتی ۱۵۰ میلیارد تومان برای بازیکنانی که عملکرد فنی‌شان در سطح متوسط آسیا هم قرار نمی‌گیرد، فقط یک معنا دارد: «بحران عقلانیت در فوتبال ایران»
*از حسینی تا کنعانی‌زادگان؛ پول‌پاشی بدون منطق
در تازه‌ترین نمونه، یکی از تیم‌های صنعتی کشور برای جذب سیدحسین حسینی، دروازه‌بان استقلال، پیشنهادی حدود ۱۵۰ میلیارد تومان مطرح کرده است. تیمی دیگر برای دو بازیکن مطرح پرسپولیس و استقلال – محمدحسین کنعانی‌زادگان و رامین رضاییان – مجموعاً پیشنهادی بیش از ۲۷۰ میلیارد تومان ارائه داده است. حتی یک مدیر که در آستانه برکناری قرار دارد، برای حفظ جایگاهش، سراغ قراردادهای عجیب‌وغریب رفته و به بازیکنان جدید وعده ارقام نزدیک به ۹۰ میلیارد داده است.
این‌ها تنها بخشی از بازار ملتهب این روزهای فوتبال ایران است. بازاری که دیگر در آن، باشگاه‌ها زیر فشار هواداران، فضای مجازی، رسانه‌ها و دلالان، تن به هر پیشنهادی می‌دهند؛ بی‌توجه به کیفیت فنی، توان مالی یا حتی آینده باشگاه.
*مقایسه با عربستان؛ آن‌ها می‌خرند، ما هدر می‌دهیم
در شرایطی که کشورهایی مانند عربستان با جذب ستاره‌هایی نظیر کریستیانو رونالدو، کریم بنزما، سادیو مانه، نگوئزا و ساویچ، هم کیفیت لیگ خود را ارتقا داده‌اند، هم برند بین‌المللی فوتبالشان را و هم به کاهش میانگین سنی و سودآوری از بازیکنان توجه دارند، در فوتبال ایران همچنان بازیکنانی با سن بالای ۳۰ سال، بدون رشد فنی و با کارنامه‌ای معمولی، به قیمت ستاره‌های جهانی خرید و فروش می‌شوند. با وجود هشدارهای پیاپی کارشناسان، کمیته تعیین وضعیت، فدراسیون فوتبال و حتی نهادهای نظارتی هیچ دخالتی در این روند آشفته ندارند. شفافیت قراردادها در حد صفر است، سقف دستمزد بی‌معنا شده و پول‌های نجومی – اغلب از منابع دولتی و عمومی – به جیب بازیکنانی می‌رود که گاه حتی در تیم ملی نیمکت‌نشین‌اند.
سعید اخباری، سرمربی چادرملو پیش‌تر گفته بود «پیشنهادهای ۱۰۰ میلیاردی به بازیکنان داده می‌شود» و بابت این حرف به کمیته انضباطی احضار شد؛ امروز اما دیگر نیازی به افشاگری نیست، چراکه واقعیت دارد جلو چشمانمان فریاد می‌زند.
*وقتی دلالان مدیرند و مدیران منفعل
یکی از ابعاد فاجعه‌بار این روند، نقش دلالان در هدایت نقل‌وانتقالات است. گزارش‌هایی وجود دارد که برخی باشگاه‌ها نه‌تنها برای بازیکن، بلکه برای دلال او نیز قرارداد جداگانه می‌بندند و ارقام هنگفتی را به این واسطه‌ها می‌پردازند تا معامله به سرانجام برسد.
مدیران باشگاه‌ها، از ترس از دست دادن پست خود، از مواجهه با این شبکه دلالی پرهیز می‌کنند و در فضای احساسی هواداران، تصمیم‌های شتاب‌زده‌ای می‌گیرند که آینده باشگاه را نابود می‌کند.
در شرایطی که فوتبال ایران سال‌هاست در آسیا نتیجه نگرفته، تیم‌های ملی درجا زده‌اند، زیرساخت‌ها به حال خود رها شده و حتی ورزشگاه‌ها فرسوده‌اند، پول‌های میلیاردی تنها به معنای هدررفت سرمایه ملی و تحقیر شعور عمومی است.
اصلاح این روند، نیازمند اقدام فوری در شفاف‌سازی قراردادها و انتشار عمومی آن‌ها،ایجاد سقف واقعی برای دستمزدها، قطع دست دلالان و واسطه‌ها از تصمیم‌گیری‌های باشگاهی، حاکمیت منطق فنی در نقل‌وانتقالات نه هیجان و فشار بیرونی و ورود دستگاه‌های نظارتی برای بررسی منابع مالی تیم‌هاست.
در غیر این صورت، باید پذیرفت که فوتبال ایران همچنان در یک دور باطل خواهد چرخید؛ دوری که در آن پول و اعتبار می‌سوزد، اما فوتبال رشد نمی‌کند.
نظر شما