فراموشی کلید، تغییر ناگهانی برنامه، استرس از انتخاب لباس یا حتی گم‌کردن مسیر، بخشی از سختی‌های آن‌هاست. این اختلال موجب می‌شود تصمیم‌گیری‌های ساده، تبدیل به بحران‌های ذهنی روزانه شود. بسیاری از اطرافیان، این رفتارها را تنبلی یا بی‌نظمی می‌دانند، در حالی‌که درک و همراهی اطرافیان، می‌تواند نجات‌بخش باشد. اما چگونه باید به آن‌ها کمک کرد، بدون این‌که حس سرزنش منتقل شود؟

دکتر علی نیکجو، روانپزشک در این‌باره می‌گوید: افرادی که نقص توجه و تمرکز دارند هر روز با مساله بیرون آمدن از خانه مواجه اند. این افراد برای جمع کردن وسایل شان، هماهنگی با محلی که باید بروند یا با وسیله ای که باید بروند و تنظیم وقت مشکل دارند.این مسایل، یک فرسودگی روانی در این افراد ایجاد می‌کند.

وی تاکید می‌کند: چنین فردی معمولا سر قرار دیر می‌رسد، وسایل‌اش را جا می‌گذارد و یک فرسودگی هر روزه مداوم را تجربه می کند. کساتی که با چنین فردی زندگی می‌کنند نباید آن ها را شلخته یا تنبل خطاب نکنند و باید کمک کنند تا فرد کمترین وسیله را ولی آنچه نیاز دارد را بصورت پک شده با خود ببرد و وسایل او را در جای مشخصی بگذارند.

وی می افزاید: همسر یا همخانه این افراد نباید وسایل آن ها را جابجا کند ،چراکه برای فرد مبتلا به نقص توجه بسیار کلافه کننده خواهد بود.