قشون منقلبی که قرار بود با پلن‌های رنگارنگ یک بوندس لیگایی آشنا، مضمحل شدن را به فراموشی بسپارد، چهار هفته پس از اکران سرخ همچنان کاسه چه کنم چه کنم را در دست گرفته و در حسرت آغوش‌های گرم پس از پاگشایی مانده است.
حیرت‌آور است. ارتش قرمز با این همه عَلم و کتل در ورزشگاه پیر شهر از پس حریف اردکانی برنمی‌آید و گل زدن را از بیخ و بن فراموش می‌کند تا پاییز زودتر از موعد در اردوگاه سرخ‌ها حلول کند و وحید هاشمیان با یک بغل خزان به استقبال برگریزان رود.
یک دیوار دفاعی آزرده و آشفته که بی‌شباهت به پنیر سوئیسی نیست، یک کمربند میانی سترون که برای ساختن پل‌های تهاجمی با نامعادلات جورواجور دست و پنجه نرم می‌کند و یک خط آتش نه چندان باصلابت که نشانی ارگ‌ها و جان‌پناه‌ها را به خوبی بلد نیست، دست به دست هم داده تا شکارچی سابق هانوفر پس از هر نبرد صورتش را میان دستانش پنهان کند و زیر تگرگ طعنه‌ها و کنایه‌ها نیمکت پرطمطراق را به مقصد رختکن ترک کند. این در حالی است که هاشمیان درون میدان و کنار خود روی نیمکت، مهره‌هایی را پیچ‌مهره کرده که بسیاری از حریفان با آرزوی بهره‌مندی از آنان دست و پنجه نرم می‌کنند. باشگاه‌هایی که استطاعت ریخت و پاش به سبک پرسپولیس بیدزده را نداشته و هشتشان گرو نهشان است.
بی‌تعارف باید نوشت برای وحید هاشمیان خیلی زود دیر خواهد شد، اگر قدم در مسیر خوان کارلوس گاریدو و اسماعیل کارتال بگذارد و در غلغله «حیا کن رها کن» سکوها گم شود. او باید چاره‌ای بیندیشد تا عشق قرمزهای مغموم تنها با یک مشت اتفاق نوستالژیک دست به گریبان نباشند و از پرسپولیس مدل ۱۴٠۴ نمایشی در قواره پرسپولیس زلزله سال‌های نه خیلی دور را ببینند.
بی لاف و گزاف ۶امتیاز از چهار بازی و قرار گرفتن زیر سایه گل‌گهر، خیبر و چادرملو در شأن تیمی که با الدرم بلدرم کردن‌های کَرکننده هر هفته گام در کارزارهای ملتهب لیگ می‌گذارد و با دست‌های مالامال از خالی از تمام قرارهای نیامده جا می‌ماند نیست و لابد این را وحید هاشمیان می‌داند که سوگ‌سرودهایش دهان به دهان می‌چرخد و هنوز آش لیگ جا نیفتاده، با سوپ بی‌طعم و بی‌نمک خود از هر طرف صدای هجمه و هجوم و تاخت و تاز منتقدانی که قلم‌ها را تیز کرده‌اند را می‌شنود!