حجت الاسلام و المسلمین اسماعیل احمدی منش از اساتید حوزه علمیه قم با اشاره به اسوه بودن رسول الله (ص) و پاسخگویی همیشگی دین اسلام به مسائل در طول تاریخ، اظهار داشت: باید یک بازخوانی از معارف و سیره رسول الله (ص) داشته باشیم و سیره حضرت (ص) در امور شخصی از جمله مواردی است که می توان مورد توجه قرار داد.

وی با بیان توجه آن حضرت (ص) به نظافت و زیبایی شخصی خاطرنشان کرد: در نهج الفصاحه این روایت نبوی (ص) آمده است: «إنّ اللَّه تعالی یبغض الوسخ و الشّعث؛ خداوند کثافت و ژولیدگی را دشمن دارد.» (نهج الفصاحة (مجموعه کلمات قصار حضرت رسول، ص: ۳۰۴)

استاد حوزه علمیه قم ابراز کرد: در روایتی دیگر آمده است: «الْحَسَنُ بْنُ الْفَضْلِ الطَّبْرِسِیُّ فِی مَکَارِمِ الْأَخْلَاقِ عَنِ النَّبِیِّ ص‌ أَنَّهُ کَانَ یَنْظُرُ فِی الْمِرْآةِ وَ یُرَجِّلُ جُمَّتَهُ وَ یَمْتَشِطُ وَ رُبَّمَا نَظَرَ فِی الْمَاءِ وَ سَوَّی جُمَّتَهُ فِیهِ وَ لَقَدْ کَانَ یَتَجَمَّلُ لِأَصْحَابِهِ فَضْلًا عَلَی تَجَمُّلِهِ لِأَهْلِهِ وَ قَالَ إِنَّ اللَّهَ یُحِبُّ مِنْ عَبْدِهِ إِذَا خَرَجَ إِلَی إِخْوَانِهِ أَنْ یَتَهَیَّأَ لَهُمْ وَ یَتَجَمَّلَ؛ پیامبر (ص) همیشه در آینه نگاه می کرد؛ موهای سر خود را شانه می نمود و می آراست، گاهی اتفاق می افتاد (به علت نبود آینه)، در آب (زلال) نگاه می کرد و موی سر خود را می آراست، نه تنها برای خانواده اش خود را آرایش می کرد، بلکه برای یاران خود نیز چنین عمل می کرد و می فرمود: خداوند دوست دارد وقتی بنده اش نزد برادرانش می رود، خود را آماده کند و بیاراید.» (شیخ حر عاملی، محمد بن حسن، وسائل الشیعة - قم، چاپ: اول، ۱۴۰۹ ق. ؛ ج‌ ۵؛ ص ۱۱)

وی با اشاره به معطر بودن حضرت رسول (ص) یادآور شد: معطر بودن موجب نشاط در روحیه خود انسان و هم روحیه دیگران می شود و برعکس، بوی زشت و تعفن، در لباس موجب رنجش شخص و دیگران می شود. حضرت رسول (ص) در استفاده از عطر، یک شخصیت نمونه بود، امام صادق (ع) می فرماید: حضرت بیش از آنکه برای غذایشان هزینه کنند، برای تهیه عطر و مواد خوشبو کننده هزینه می کردند. «... عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ علیه السلام قَالَ: کَانَ رَسُولُ اللَّهِ ص یُنْفِقُ فِی الطِّیبِ أَکْثَرَ مِمَّا یُنْفِقُ فِی الطَّعَامِ.» (کافی، جلد ۵، ص: ۵۱۲)

حجت الاسلام و المسلمین اسماعیل احمدی منش تصریح کرد: معروف است وقتی حضرت از کوچه ای عبور می کردند، از بوی عطرشان شناخته می شدند.

وی اضافه کرد: استفاده از عطر برای مردان در جامعه از اهمیت بالایی برخوردار است، در تعبیری از حضرت، این روایت را می خوانیم اگر کسی از مردان بخواهد بیرون برود و از عطر استفاده نکند، حماقت و ضعف عقل دارد. این بیان تأکیدی است بر اینکه انسان عاقل و متفکر و حواس جمع، در ورود به جامعه باید رعایت معطر بودن و خوشبویی را داشته باشد.

استاد درس خارج حوزه علمیه بیان کرد: مسواک نزدن خلاف سیره پیامبر(ص) است، در کتاب مکارم الاخلاق می خوانیم: «وَ کَانَ صلی الله علیه و آله و سلم یَسْتَاکُ کُلَّ لَیْلَةٍ ثَلَاثَ مَرَّاتٍ مَرَّةً قَبْلَ نَوْمِهِ وَ مَرَّةً إِذَا قَامَ مِنْ نَوْمِهِ إِلَی وِرْدِهِ وَ مَرَّةً قَبْلَ خُرُوجِهِ إِلَی صَلَاةِ الصُّبْحِ وَ کَانَ‌ یَسْتَاکُ‌ بِالْأَرَاکِ أَمَرَهُ بِذَلِکَ جَبْرَئِیلُ ع» (طبرسی، حسن بن فضل، مکارم الأخلاق - قم، چاپ: چهارم، ۱۴۱۲ ق / ۱۳۷۰ ش؛ ص: ۳۹)

وی ابراز کرد: مسواک زدن از مواردی بود که برای حضرت رسول (ص) از اهمیت بالایی برخوردار بود؛ در روایتی می خوانیم که حضرت تأکید می فرمایند اگر بر امتم مشقت بار و سخت نبود، امر می کردم که همه برای هر نمازی مسواک بزنند. «عَنْهُ عَنْ جَعْفَرِ بْنِ مُحَمَّدٍ عَنِ ابْنِ الْقَدَّاحِ عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ (ع) قَالَ قَالَ رَسُولُ اللَّهِ (ص) لَوْ لَا أَنْ أَشُقَّ عَلَی أُمَّتِی لَأَمَرْتُهُمْ‌ بِالسِّوَاکِ‌ عِنْدَ کُلِّ صَلَاةٍ» (احمد بن محمد بن خالد برقی، المحاسن، جلد ۲، صفحه: ۵۶۱)

حجت الاسلام و المسلمین احمدی منش خاطرنشان کرد: یکی از آداب شخصی حضرت رسول (ص) بر این بود که وقتی لباس نو می پوشیدند، حمد خداوند را بجا می آوردند، در بحار الانوار، در مورد کیفیت لباس حضرت (ص) آمده است: «وَ کَانَ (ص) إِذَا لَبِسَ ثَوْباً جَدِیداً قَالَ الْحَمْدُ لِلَّهِ الَّذِی کَسَانِی مَا یُوَارِی عَوْرَتِی وَ أَتَجَمَّلُ بِهِ فِی النَّاسِ وَ کَانَ إِذَا نَزَعَهُ نَزَعَ مِنْ مَیَاسِرِهِ أَوَّلًا وَ کَانَ مِنْ فِعْلِهِ إِذَا لَبِسَ الثَّوْبَ الْجَدِیدَ حَمِدَ اللَّهَ ثُمَّ یَدْعُو مِسْکِیناً فَیُعْطِیهِ خُلْقَانَهُ‌ ثُمَّ یَقُولُ مَا مِنْ مُسْلِمٍ یَکْسُو مُسْلِماً مِنْ سَمَلِ ثِیَابِهِ لَا یَکْسُوهُ إِلَّا لِلَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ إِلَّا کَانَ فِی ضَمَانِ اللَّهِ وَ حِرْزِهِ وَ حَیِّزِهِ مَا وَارَاهُ حَیّاً وَ مَیِّتا (فی نسخة من المصدر: و خیره (حیزه) و أمانه حیا و میتا.) وَ کَانَ صلی الله علیه و آله و سلم إِذَا لَبِسَ ثِیَابَهُ وَ اسْتَوَی قَائِماً قَبْلَ أَنْ یَخْرُجَ قَالَ: اللَّهُمَّ بِکَ اسْتَتَرْتُ وَ إِلَیْکَ تَوَجَّهْتُ وَ بِکَ اعْتَصَمْتُ وَ عَلَیْکَ تَوَکَّلْتُ اللَّهُمَّ أَنْتَ ثِقَتِی وَ أَنْتَ رَجَائِی اللَّهُمَّ اکْفِنِی مَا أَهَمَّنِی وَ مَا لَا أَهْتَمُّ بِهِ وَ مَا أَنْتَ أَعْلَمُ بِهِ مِنِّی عَزَّ جَارُکَ وَ جَلَّ ثَنَاؤُکَ وَ لَا إِلَهَ غَیْرُکَ اللَّهُمَّ زَوِّدْنِی التَّقْوَی وَ اغْفِرْ لِی ذَنْبِی وَ وَجِّهْنِی لِلْخَیْرِ حَیْثُ مَا تَوَجَّهْتُ ثُمَّ یَنْدَفِعُ لِحَاجَتِهِ وَ کَانَ لَهُ ص ثَوْبَانِ لِلْجُمُعَةِ خَاصَّةً سِوَی ثِیَابِهِ فِی غَیْرِ الْجُمُعَةِ وَ کَانَتْ لَهُ خِرْقَةٌ وَ مِنْدِیلٌ یَمْسَحُ بِهِ وَجْهَهُ مِنَ الْوُضُوءِ وَ رُبَّمَا لَمْ یَکُنْ مَعَهُ الْمِنْدِیلُ فَیَمْسَحُ وَجْهَهُ بِطَرَفِ الرِّدَاءِ الَّذِی یَکُونُ عَلَیْه» (مجلسی، محمد باقر بن محمد تقی، بحار الأنوار (ط - بیروت) - بیروت، چاپ: دوم، ۱۴۰۳ ق. ج ‌۱۶، ص: ۲۵۱)

استاد حوزه علمیه قم ادامه داد: حضرت(ص) حتی در رنگ لباس هایشان توجه می کردند، رنگ سفید و رنگ سبز از رنگ های مورد علاقه ایشان بود، لباس سبز حضرت (ص) را شاداب می کرد. رنگ سبز، رنگ موردپسند پیامبر (ص) برای لباس بود. «کان یُعْجِبُهُ الثِّیَابُ الخُضْر» (سنن النبی، ص ۱۲۰)

وی تصریح کرد: بیشتر جامه های پیامبر خدا (ص) سفید بود و می فرمود: لباس سفید را بر زندگانتان بپوشانید و مردگانتان را هم با پارچه ی سفید کفن کنید. «البسوها احیإکم و کفنوا فیها موتاکم» (سنن النبی، ص ۱۲۰ و محجه البیضإ؛ ج ۴؛ ص ۱۴۰).

حجت الاسلام و المسلمین احمدی منش گفت: نکته ای که در بحث پوشش باید به آن توجه داشت، لباس شهرت نبودن است، لباسی غیر معمولی که انسان را انگشت نما کند، پسندیده نیست؛ متأسفانه در جامعه افرادی دیده می شود که لباس پاره می پوشند؛ لباس هایی که بعضا با پول کلان تهیه می شود؛ لباس هایی که گاه خانم ها می پوشند؛ در اینجا وظیفه حکومت اسلامی است که عفت جامعه را حفظ کند، نظام اسلامی در مورد آداب و فرهنگ جامعه مسئول است، در بحار الانوار آمده است: «عَنْهُ ع قَالَ: إِنَّ اللَّهَ یُبْغِضُ شُهْرَةَ اللِّبَاسِ (مکارم الأخلاق ص ۱۳۳.) دَخَلَ عَبَّادُ بْنُ کَثِیرٍ الْبَصْرِیُّ عَلَی أَبِی عَبْدِ اللَّهِ ع وَ عَلَیْهِ ثِیَابُ الشُّهْرَةِ فَقَالَ یَا عَبَّادُ مَا هَذِهِ الثِّیَابُ قَالَ یَا أَبَا عَبْدِ اللَّهِ تَعِیبُ عَلَیَّ هَذَا قَالَ نَعَمْ قَالَ رَسُولُ اللَّهِ صلی الله علیه و آله و سلم مَنْ لَبِسَ ثِیَابَ شُهْرَةٍ فِی الدُّنْیَا أَلْبَسَهُ اللَّهُ ثِیَابَ الذُّلِّ یَوْمَ الْقِیَامَةِ قَالَ عَبَّادٌ مَنْ حَدَّثَکَ بِهَذَا قَالَ یَا عَبَّادُ تَتَّهِمُنِی حَدَّثَنِی وَ اللَّهِ آبَائِی عَنْ رَسُولِ اللَّهِ صلی الله علیه و آله و سلم» (مکارم الأخلاق ص ۱۳۴، مجلسی، محمد باقر بن محمد تقی، بحار الأنوار (ط - بیروت) - بیروت، چاپ: دوم، ۱۴۰۳ ق. ؛ ج ‌۷۶؛ ص ۳۱۳)