«اهل بیان، اهل قلم، آن‌هایی که حرف می‌زنند، آن‌هایی که می‌نویسند، آن‌هایی که تحقیق می‌کنند، آن‌هایی که توییت می‌زنند، بفهمند چه کار می‌کنند. این اتحاد مقدس، این اجتماع عظیم، این سپر پولادین از دل‌های مردم و اراده‌های مردم نباید خدشه‌دار بشود. امروز بحمدالله اتحاد وجود دارد. این اتحاد را مردم حفظ کنند. مسئولان کشور... این را حفظ کنند. اتحاد بین ملت و دولت، بین آحاد مسئولین گوناگون نظام، بین نیروهای مسلح و مردم، بین آحاد مردم، چیزی است که بایستی با همه‌ وجود حفظ بشود؛ این توصیه‌ قطعی من است».
این فرازی از بیانات رهبر معظم انقلاب در سالروز شهادت حضرت رضا(ع) در دوم شهریور ماه ۱۴۰۴ است. بیاناتی که پس از تأکید مکرر در همه سخنرانی‌های پس از جنگ ۱۲روزه بر وحدت و انسجام داخلی، این بار کلیدواژه‌ای مهم را وارد ادبیات سیاسی معاصر کرد: «اتحاد مقدس». حفظ و تقویت این اتحاد، بی‌تردید نیازمند دقت نظر و همراهی همه ارکان کشور به ‌ویژه دستگاه‌های تبلیغاتی و رسانه‌ای است. در این میان، سازمان صدا و سیما که در دوران جنگ ۱۲روزه و شرایط حساس پس از آن، با اطلاع‌رسانی به ‌موقع، دقیق و هوشمندانه، نقشی بی‌بدیل در حفظ انسجام ملی و ایجاد آرامش در جامعه ایفا کرد، اکنون وظیفه‌ای مضاعف و جایگاهی برجسته‌تر دارد.
اما پرسش اینجاست: آیا این توجه به «اتحاد مقدس» که رهبر معظم انقلاب آن را «توصیه قطعی» خواندند، در تمامی برنامه‌های پس از آن دوران حساس، به ‌طور یکسان و مستمر رعایت شده است؟ متأسفانه گاه در برنامه‌هایی شاهد اظهارنظرهایی بوده‌ایم که با این رسالت تاریخی تعارض دارند؛ از جمله تشبیه چهره‌های سیاسی به شخصیت‌های تاریخی منفی در شبکه۴ سیما، یا بیانات تند برخی شخصیت‌های سیاسی در برنامه‌های مختلف همچون صحبت‌های اخیر رئیس کمیسیون امنیت ملی مجلس در برنامه «بزنگاه» شبکه افق.
پخش چنین اظهارنظرهایی از سوی شخصیت‌های سیاسی و کارشناسان، بی‌تردید واکنش‌هایی را در پی خواهد داشت و حاصل آن چیزی جز فرسایش نیروهای داخلی و تحلیل رفتن روان جامعه در مجادلات بی‌حاصل جناحی نیست.
پاسداری از «اتحاد مقدس» رسالتی همگانی برای تمامی رسانه‌ها، جریان‌ها و شخصیت‌های کشور است، اما جایگاه رسانه ملی در این زمینه بی‌بدیل و انتظارات از آن به ‌مراتب بالاتر است. این رسانه با درایت کامل نسبت به شرایط حساس کشور، می‌بایست با مدیریت هوشمندانه فضای گفت‌وگو، شرایط را برای تحکیم و تقویت اتحاد ملی فراهم کند و به ‌طور جدی از برجسته‌سازی و تکرار گفتمان‌های تخریبگر و حاشیه‌ساز که به «اتحاد مقدس» ضربه می‌زند، جلوگیری کند.
بی‌شک، موضوع رسیدگی به ضعف‌ها و خطاهای احتمالی مسئولان در مقاطع مختلف، موضوعی است که در زمان و مکان خود و توسط مراجع ذی‌صلاح باید دنبال شود، اما آیا زمان حاضر، مناسب‌ترین زمان برای طرح این موضوع با ادبیات تفرقه‌آمیز است؟ آیا مکان طرح این مباحث، تریبون‌های عمومی است؟ حتی اگر هدف، تجربه‌اندوزی از اتفاق‌های گذشته باشد، لازم است فضای عمومی مباحث به گونه‌ای مدیریت شود که به ایجاد و تشدید اختلافات دامن نزند.
کشور امروز، آن‌ گونه که رهبر معظم انقلاب بارها تأکید کرده‌اند، بیش از هر زمان دیگری به «اتحاد مقدس» و «انسجام ملی» نیاز دارد. ایشان به ‌صراحت فرمودند: «انسجام ملی امروز از همیشه لازم‌تر است؛ همیشه لازم بوده، اما امروز بیشتر از همیشه. اختلاف، اختلافِ یقه‌گیری، همیشه به ضرر است؛ ولو این یقه‌گیری مثلاً فرض کنید به خاطر مسئله‌ شخصی هم نباشد، اما اینکه ما اختلافات سلیقه‌ای و سیاسی و کاری و مانند اینهای خودمان را به شکل دعوا و به شکل اختلاف مطرح کنیم، این همیشه مضر است، امروز از همیشه مضرتر است».
جریان‌های سیاسی و شخصیت‌ها و به ‌ویژه رسانه ملی باید در مسیر هدایت رهبری معظم حرکت کنند. انتظار می‌رود صدا و سیما با مسئولیتی که بر دوش دارد، پاسدار راستین این «سپر پولادین» باشد و با مدیریت هوشمندانه خود، از تبدیل شدن تریبون ملی به محفلی برای گفت‌وگوهای تفرقه‌افکن جلوگیری کند.