حجت الاسلام و المسلمین احمد باقریان ساروی از اساتید حوزه علمیه قم با اشاره به سالروز میلاد امام حسن عسکری(ع) اظهار داشت: از این امام همام(ع) روایت است: «عَاتِبْ فُلَاناً وَ قُلْ لَهُ إِنَّ اللَّهَ إِذَا أَرَادَ بِعَبْدٍ خَیْراً إِذَا عُوتِبَ‌ قَبِل؛ فلانی را سرزنش کن و به او بگو: همانا اگر خداوند خیر بنده ای را بخواهد، او را این گونه قرار می دهد که وقتی مورد ملامت قرار می گیرد (وقتی کار اشتباهی انجام می دهد و سرزنش اش می کنند)، نکوهش را می پذیرد (بر اشتباه خود اصرار و اشتباه اش را توجیه نمی کند و پند پذیر است). (تحف العقول ص ۴۸۱).

وی افزود: اگر سرزنش گناهکار در حضور شخص دیگر باشد، کار خوبی نیست، زیرا این کار بازی با شخصیت او شمرده می شود و نه تنها تأثیری در باز داشتن او از گناه ندارد، بلکه موجب رنجش او و اصرار او بر گناه می شود، ولی سرنش و پند و نصیحت به صورت خیرخواهی و دلسوزی در حق گناهکار در پنهانی و جایی که غیر گناهکار حضور نداشته باشد، به عنوان امر به معروف و نهی از منکر، پسندیده و با توجه به رعایت شرایط از تکالیف مسلمانان است. خداوند فرمود: «وَ ذَکِّرْ فَإِنَّ الذِّکْری‌ تَنْفَعُ الْمُؤْمِنین؛ و (امّت را) تذکّر و پند ب‌ده که پند و تذکّر (اگر کافران را سودمند نباشد) مؤمنان را سودمند افتد». (سوره ذاریات: ۵۵).

استاد درس خارج حوزه بیان کرد: در روایت امام حسن عسکری (ع)، پذیرفتن پند و نکوهش از سوی گناهکار، نشانه خیر و خوبی رسیده از جانب خدا به شمار آمده است، چنانکه خداوند در آیه قرآن پند و اندرز را برای مؤمنان سودمند دانسته است، بنابراین اگر انسان گناهکار هنگام نکوهش شدن به خاطر گناهش، برافروخته شده و از پذیرفتن پند و اندرز خودداری کند، در واقع لطف و خوبی خداوند به خود را نادیده گرفته و از دست داده و از سود آن پند و نکوهش بی بهره می شود، ولی اگر نکوهش و پند و انتقاد برادر ایمانیش به خود را بپذیرد، از لطف و خیر خداوند بهره برده است.

وی گفت: نکوهش و پند گناهکار، نباید در حضور دیگران باشد، بلکه به صورت پنهانی و دور از چشم اغیار انجام بگیرد تا موجب رنجش و آبروریزی او نشود و پند دهنده نیز باید شارایط اخلاقی پند دادن را رعایت نماید و خود از آن گناه پاک بوده و شایسته پند دادن باشد، به گونه ای که شخص گناهکار برای پند او ارزش و اعتبار قائل شود.