اگر بخواهیم به حالات بزرگان دین‌ توجه کنیم، می‌بینیم که چقدر در مسئله آموزش دین به فرزندانشان دقت و مراقبت می‌کردند.

به عنوان نمونه، مرحوم سید بن طاووس، یکی از علمای بزرگ مذهبی، در مورد حال و رفتار خود نوشته است.

او نقل می‌کند که روزی به فرزندش که هنوز کودک بود، چنین گفت: «فرزندم، پسرم، تو اکنون به سن بلوغ رسیده‌ای و اهلیت و شایستگی یافته‌ای که توجه و شرف تکلیف از جانب خداوند به تو اختصاص یابد و اهلیت پیدا کردی که با خداوند صحبت کنی و بدان که روز بلوغ، پرافتخارترین روز عمر اوست. زیرا در آن روز، انسان شرف پیدا می‌کند تا با خداوند رابطه‌ای مستقیم و مسئولانه داشته باشد.»

این عالم بزرگوار به فرزندش توصیه می‌کند: «تاریخ روز بلوغت را نگهدار و هر سال آن روز را جشن بگیر. این جشن به معنای صرفاً پایکوبی یا شادمانی سطحی نیست، بلکه شامل صدقه دادن و انجام اعمال عبادی و شکرگزاری در برابر خداوند است.»

مرحوم سید بن طاووس حتی پیش‌بینی می‌کند که اگر خداوند به او عمر بیشتری عطا کند، در همان روز تکلیف فرزندش، اعمال مشابه انجام خواهد داد.

به این ترتیب، برای هر سال از عمر گذشته فرزندش که به تکلیف رسیده است، ده دینار طلا صدقه می‌دهد.

بنابراین، گفتند که روز تکلیف فرزندش که پانزده سال از عمر او گذشته است، صد و پنجاه دینار طلا صدقه می‌دهم و اگر خداوند عمر مرا پایان دهد و روز بلوغ تو را نبینم، تو را به خداوند می‌سپارم و از وصی خود می‌خواهم که پس از مرگ خودم، همان اعمال را در روز تکلیف فرزندم وصیم من انجام دهد.

سید بن طاووس همچنین توصیه می‌کند که فرزندش بعد از مرگ او، در کنار قبرش برود و با او سخن بگوید تا ببیند خداوند با فرزندش چه کرده است و وصی پس از او در انجام وظایف خود در مورد روز تکلیف او اقدام کرده است یا نه.

این رویکرد نشان می‌دهد که این عالم بزرگ با کودکی نابالغ نیز به صورت عمیق و روحانی ارتباط برقرار می‌کند و اهمیت تکلیف و رابطه با خدا را به او می‌آموزد.

حال اگر مقایسه کنیم با شرایط امروز، می‌بینیم که ما معمولاً روز تولد را جشن می‌گیریم و والدین بیشتر به برنامه‌های مادی و سرگرمی‌های فرزندشان توجه دارند.

پدران حتی ممکن است شب عروسی فرزندانشان وعده‌هایی بدهند که عمدتاً جنبه تشویقی و مادی دارد، اما توجه به رشد معنوی و مسئولیت دینی فرزندان معمولاً کمتر دیده می‌شود.

از این رو، مطالعه حالات بزرگان دین و علمای ما بسیار آموزنده است.

همان‌طور که در رساله‌های عملی می‌آموزیم احکام و وظایف دینی را، باید به نحوه رفتار و عظمت قائل بودن بزرگان برای دین نیز توجه کنیم.

این مقایسه نشان می‌دهد که بزرگان دین چقدر به اهمیت آموزش دینی و پرورش روحی فرزندانشان حساس بوده‌اند و چقدر برای دین احترام و ارزش قائل بوده‌اند.