ایشان سخنان این هفته خود را با ذکر حدیثی از پیامبراکرم(ص) در بیان اهمیت توجه انسان به خویش و استعدادهای نهفته‌اش آغاز کرد که می‌فرماید: «اَلنَّاسُ مَعَادِنُ‏ کَمَعَادِنِ الذَّهَبِ وَ الْفِضَّةِ؛ مردم معدن‌هایی همچون معدن‌های طلا و نقره‌اند». سپس با اشاره به حدیث دیگری از ایشان، ظلم نکردن به احدی از جمله ستم نکردن به خود را برترین جهاد معرفی کرد و افزود: در آیات سوره عصر تأکید شده بر اینکه انسان در خسر و زیان است؛ اما آن‌هایی که دو امر مهم را داشته باشند، از این قاعده مستثنا شده‌اند؛ یکی از این دو امر، اعتقادی و دیگری عملی است که عبارتند از ایمان و عمل صالح. ایمان یعنی اعتقاد به خدا، وحدت ذات و عظمت او و همچنین قبول داشتن معاد، همه پیامبران الهی (علیهم السلام)، کتاب‌هایشان و ائمه (علیهم السلام). این اعتقاد، امری قلبی است و عمل کردن بر طبق آن به‌وسیله جوارح صورت می‌گیرد. از برخی روایات به‌دست می‌آید که خداوند ایمان را بر اعضا و جوارح انسان واجب و بین آن‌ها تقسیم کرده است، به طوری که هر کدام سهمی مجزا از ایمان دارند.
جناب استاد در ادامه، بخش‌هایی از روایت طولانی امام صادق(ع) در باب ماهیت و چگونگی ایمان را قرائت کرد و چنین توضیح داد: در صورتی که هر یک از این جوارح انسان خیانت کرده، طبق دستورات الهی عمل نکند، ایمان او ناقص است و چنانچه تفریط کرده باشد، یعنی با امکان دسترسی به مجالس و مواعظ دینی در مقام اصلاح خود برنیامده باشد، وارد جهنم می‌شود. البته هم کمال و هم نقص ایمان دارای مراتب است. هرچه از پیامبر(ص) و ائمه (علیهم السلام) به بندگان رسیده، من عند الله است و نباید چنین بیان شود که قبول ندارم. اگر انسان حتی یک آیه از قرآن را قبول نداشته باشد، یعنی ایمان ندارد؛ اگر آن آیه، ضروری اسلام را بیان کرده باشد، مثل نماز و حجاب، آن شخص مرتد است. خانم‌هایی که تسبیح و نماز و ذکر را به‌جا می‌آورند ولی حجاب ندارند، نگویند حجاب را قبول ندارم، این خطرناک است؛ بلکه بگویند قبول دارم، اما توانش را ندارم بدان عمل کنم و دچار گناهم.
این استاد اخلاق با تأکید بر اینکه باید گره دل آدمی بر رضایت به حکمت خدا و تسلیم به قضای الهی باشد افزود: گاهی مصلحت انسان این است که بیمار یا فقیر باشد؛ همه این‌ها الطاف الهی است و نباید بدان اعتراض کرد و نق زد. کسی که دائما از زندگی‌اش گله می‌کند و درِ خانه غیر خدا می‌رود، ایمان قلبی ندارد یا ایمانش ضعیف است. کسانی که به‌دنبال راحتی در دنیا می‌گردند و با دین کاری ندارند، اشتباه کرده‌اند و در خسران عظیمی‌اند. این‌هایی که دنیا را ظرف خوشی و لذایذ می‌شناسند، معرفتی ندارند که جهاد با نفس داشته باشند. هرچقدر انسان در کمال ایمان و اعمال دقت کند و زحمت بکشد، به نفع اوست و هرچقدر نفس را آزاد بگذارد، به ضرر خودش است.
آیت الله هاشمی علیا در انتها ابیاتی از «کیش مهر» علامه طباطبایی را شرح داد و گفت: سالکین الی الله، آنان که مست محبت خدایند، دنیا را محل رنج و همچون زندانی دیدند و بین خواسته‌های نفس و خواست خدا دیوار کشیدند. آنان قدر خود را دانستند و در اثر خودسازی و جهاد با نفس به اوج رفعت رسیدند.