حکایت معروف این است که در لشکرکشی‌های نادرشاه به منطقه هرات، سنگی سفید چشم او را پُر می‌کند؛ سنگی که به دستور او به مشهد آمده و وسط صحن عتیق جا می‌گیرد. این سنگ از سیصد و چند سال پیش تا همین حالا وسط صحنی است که امروز "انقلاب" می‌خوانیمش.

مسعود نبی دوست