در مکّه‌ای که در ظلمت جهل فرو رفته بود، کودکی چشم به جهان گشود که پیامبر(ص) بر رخسارش بوسه می‌زد و او را «پاره‌ی تن خویش» می‌خواند. فاطمه(س) در دامان وحی پرورش یافت و از سرچشمه‌ی نبوّت سیراب گشت. چنان با قرآن هم‌نفس شد که هنگام نماز، فرزندانش نوای ملکوتی تلاوتش را می‌شنیدند و دل‌ها به آرامشی آسمانی می‌رسید.

هنگام ازدواج، جهیزیه‌اش تنها پیراهنی ساده، ظرف آبی و بالشی از لیف خرما بود؛ اما همین سادگی، شکوه راستین را به تماشا می‌نهاد. در خانه‌ی علی(ع)، محبت موج می‌زد. فاطمه(س) خود دستاس می‌کرد و آرد می‌ساخت، تا آن‌که دستان مبارکش پینه بست. وقتی پدرش خدمتکاری برایش خواست، گفت: «پدرجان، من و علی، راز و نیاز با خدا را بر خدمتکاری برمی‌گزینیم.»

پس از رحلت پیامبر(ص)، فاطمه(س) به حماسه‌ای بدل شد که در دل تاریخ می‌تپد. آن‌گاه که فدک را ـ که نماد حقِ مسلّمش بود ـ از او گرفتند، به مسجد آمد و خطابه‌ای خواند که تا ابد در حافظه‌ی زمان نقش بست. با شمشیرِ برّانِ کلام، باطل را درهم می‌کوبید و از حریم ولایت دفاع می‌کرد. صدایش که در فضای مسجد می‌پیچید، شرم بر چهره‌ی ستمکاران می‌نشاند.

چون زمان شهادت فرارسید، به علی(ع) وصیت کرد: «کسی که بر من ستم روا داشته، نباید بر پیکرم نماز بگزارد.» در شبی تاریک، پیکر مطهرش را ـ آن‌گاه که جهان در خواب بود ـ به خاک سپردند. قبرش پنهان ماند؛ گویی می‌خواست تا قیامت، فریاد مظلومیتش در گستره‌ی تاریخ طنین‌انداز باشد.

فاطمه(س) تنها نامی در تاریخ نیست؛ او چراغی فراز قله‌های انسانیت است. بانویی که هم عابدی مبارز بود، هم دانشوری فروتن و هم مادری که معلم بشریت شد. او به ما آموخت که می‌توان در ساده‌ترین زندگی، باشکوه‌ترین معانی را آفرید.

ای فاطمه! ای دختر پیامبر! ای همسر علی! ای مادر حسنین!

سلام بر تو، در شب و روز، در آشکار و نهان، در گذشته و حال و آینده.

تو زنده‌ای در قلب تاریخ و در جان عاشقان.

تو نشان داده‌ای که شرافت در فداکاری است و عزت، در پایمردی