رسول خدا صلی‌الله‌علیه‌وآله فرمودند: «الخَلقُ عِیالُ اللّه، فأحَبُّ الخَلقِ إلی اللّه مَن نَفعَ عِیالَ اللّه».

یعنی مخلوقات، خاندان و عیال خداوندند. اگر این تعبیر را در معنای گسترده‌تر در نظر بگیریم، همه‌ی آفریده‌ها، در نعمت وجود، «نون‌خورِ خدا» به شمار می‌آیند.

همه بر سر سفره‌ی هستی که خداوند گسترانیده است نشسته‌اند و از آن روزی می‌گیرند.

بنابراین، همان‌گونه که رسول خدا فرمودند، همه‌ی آفریده‌ها عیال و نون‌خور خداوندند، و محبوب‌ترینِ خلق نزد خداوند، کسی است که به این بندگان و نون‌خوران الهی بیشترین منفعت را برساند.

در حقیقت، کسی که خداوند به او نعمتی، ثروتی یا سفره‌ای بخشیده است، نباید آن را محدود و در تملک شخصی خود بداند و دیگران را از بهره‌مندی آن محروم کند.

پیامبر اکرم در این سخن، انسان را به «خداگونه بودن» فرا می‌خواند؛ همان‌گونه که خداوند سفره‌ای به پهنای وجود گسترده و همه‌ی مخلوقات را نون‌خور خود قرار داده است، انسان نیز باید ــ در اندازه‌ی توان خویش ــ شبیه پروردگار شود و اخلاق الهی را در خود متجلی سازد.

بنابراین، «سفره‌داری» و «سخاوت» از صفات برجسته‌ی اخلاق الهی است.

مؤمن باید در این نشئه‌ی دنیا، برای خود سفره‌ای گشاده داشته باشد؛ نه خسیس باشد و نه تنگ‌نظر.

آفریده‌ها، نان‌خور خدا هستند. در دایره‌ی انسانی و انسانیت، «أحَبُّ الخَلقِ إلی اللّه مَن نَفعَ عِیالَ اللّه» کسی است که به نان‌خوران خدا منفعت برساند، خسیس بازی درنیاورد، گدا بازی درنیاورد و بیش از حد خودش را نگیرد. سفره‌دار باشد.

سفره‌دار بودن تنها در بخشیدن مال خلاصه نمی‌شود، بلکه به معنای داشتن دلی باز، روحی بخشنده و خلقی گشاده است.

انسان باید نسبت به دیگران مهربان و اهل بخشش باشد، و به‌ویژه در میان خانواده‌ها و نزدیکان خود، بکوشد برای آنان «سرور» و شادی فراهم کند.

البته گاه فراهم کردن شادی برای برخی خانواده‌ها تنها با گفتار ممکن نیست؛ بلکه باید ابتدا به سراغ مشکلات آنان رفت.

هنگامی که مشکلات‌شان برطرف شود، شادی و آرامش به زندگی آنان بازمی‌گردد و این خود، بهترین جلوه‌ی بخشندگی و سفره‌داری در سیره‌ی الهی است.