اینجا، در مجتمع‌های میان راهی امام رضا (ع)، چای تنها نوشیدنی گرم نیست؛ نشانه‌ای از میزبانی امام مهربانی‌هاست برای دلدادگانی که از راه دور آمده‌اند.

اینجا، در امتداد جاده‌های منتهی به مشهدالرضا (ع)، زمان اندکی مکث می‌کند تا زائر، دمی بیاساید و با جرعه‌ای از چای داغ حضرتی، گرمایی از جنس محبت را، بنوشد.

مجتمع‌های میان راهی بنیاد کرامت رضوی، با برپایی چایخانه‌های حضرتی، حال و هوایی از صمیمیت و آرامش را در مسیر زیارت می‌پراکنند؛ ایستگاه‌هایی که خستگی را از دل رهروان می‌زدایند و امید را در جانشان، تازه می‌کنند.

در این چایخانه‌ها، خادمان خورشید با لبخند و صلوات، از زائران امام رضا (ع) پذیرایی می‌کنند.

فنجان‌ها در دستان یخ‌زده آنان می‌چرخد و دستانشان را گرم می‌کند. هر استکان، روایت کوچکی از ارادت است؛ نذری از جنس عشق، بی‌منت و بی‌ادعا. بوی چای تازه‌دم در هوای خنک پاییزی، با صدای سلام زائران درمی‌آمیزد و فضایی می‌سازد که در آن، فاصلهٔ زمین و آسمان کمتر می‌شود.

در ایام فاطمیه نیز، این چایخانه‌ها رنگ‌وبوی دیگری می‌گیرند.

سیاه‌پوشی فضاها، نوای روضه و اشک‌های آرام زائران، معنویت را دوچندان می‌کند. خادمان با دستانی مشتاق به خدمت و چهره‌هایی متواضع، استکان‌های چای را میان عزاداران حضرت زهرا (س) می‌گردانند؛ گویی هر جرعه، ادای سلامی است به مادر مهربانی و واسطهٔ رحمت، سلامی به حریم حضرتش در بقیع.

از تربت‌جام که عازم مشهد باشی یا از گناباد؛ از دامغان یا کرمان، این مجتمع‌ها، به پناهگاه‌های معنوی راهیان تبدیل شده‌اند؛ جایی که زائران در میانهٔ سفر، نه فقط برای استراحت، بلکه برای تجدید دل و نیت می‌ایستند.

چایخانه حضرتی، در ظاهر ساده و بی‌پیرایه است، اما در حقیقت، تداوم همان سفرهٔ کرامت امام رضا (ع) است که در هر نقطه از مسیر، گسترده شده تا زائر، مزهٔ مهمان‌نوازی را، بچشد.

این جرعه‌های گرم، نشانه‌ای از مهربانی و خدمت‌اند؛ پیوندی میان خادمان و زائران که در آن عشق، به ساده‌ترین شکل ممکن، جاری می‌شود.

در دل هر استکان چای حضرتی، پیام روشنی نهفته است، راه هرچقدر طولانی باشد، وقتی دل به امام رضا (ع) بسپاری، خستگی جایی ندارد.