مسافری که به سوی مقصد حرکت می‌کند، راه نرفته را پیش رو می‌بیند؛ اما اگر پشت به مقصد بایستد، مسیر طی شده را خواهد دید.

کسی که رفته‌ها و کرده‌های خود را می‌بیند، باید باور کند که در حال اشتباه است و پشت به مقصد ایستاده و کسی که نرفته‌ها و نکرده‌ها را می‌نگرد، شک نکند که رو به مقصد ایستاده و در مسیر صحیح قرار دارد. پس اگر مقداری عُجب در عمل کسی پیدا می‌شود، نشانۀ آن است که دارد پایین می‌آید و تنزّل می‌کند.

چنین فردی باید به خدا پناه ببرد و توجهش به آن کارهایی باشد که انجام نشده است تا مبادا غرور پیدا کند.

منبع: تمثیلات اخلاقی، جلد یکم، صفحه ۴٠