سخنان روز پنجشنبه رهبر معظم انقلاب در موضوعات مختلف بازتاب زیادی در رسانه‌ها داشت و رسانه‌های مختلف ضمن پوشش خبری این بیانات، بخش‌هایی از آن را برجسته‌تر کردند. اما آنچه در رسانه‌های بین‌المللی پررنگ‌تر شد، پیام قدرت رهبر ایران و موضع مقتدرانه ایشان در برابر دشمن آمریکایی بود.
اینکه دشمنان در جنگ ۱۲روزه به اهدافشان نرسیدند، مقاومت ادامه دارد و باید در نسل‌های بعدی هم جاری شود، ایران کانون قدرت و اراده است، دولت ترامپ شایستگی و ارزش تماس و همکاری را ندارد و ادعای ارسال پیام ایران برای ارتباط با دولت آمریکا دروغ محض است.
رهبر معظم انقلاب البته واقع‌بینانه صحنه را ترسیم کردند که «دشمنی‌ها زیاد است، طمع‌ورزی‌ها زیاد است، دخالت‌های قدرت‌ها در کشورها زیاد است»، اما در برابر دولتی که دخالت‌هایش حاصلی جز جنگ‌افروزی، نسل‌کشی، ویرانی و آوارگی ندارد، روز به ‌روز منفورتر و منزوی‌تر می‌شود، این واقعیت را هم نشان دادند که «عنصر مقاومت در مقابل همه این ظلم‌ها و زیاده‌خواهی‌ها... که در ایران پایه‌گذاری شده و روییده»، تا آنجا گسترش پیدا کرده که به خیابان‌های کشورهای غربی و حتی خود آمریکا رسیده است.
حالا در میانه این میدان جنگ‌افروزی و مقاومت، هستند هنوز افرادی که علاج را نه در وطن، که در لبخند دشمن می‌بینند و «شایعاتی درست می‌کنند که دولت ایران به واسطه فلان کشور به آمریکا پیغام فرستاده؛ دروغ محض!» و این هشدار برای درآویختگان به دشمن که «آمریکایی‌ها به دوستان خودشان هم خیانت می‌کنند؛ یعنی به کسانی هم که دوستان آن‌ها هستند، خیانت می‌کنند...». اما نقطه اوج بیانات رهبر معظم انقلاب جایی بود که ارتباط با دولت فعلی آمریکا را نه در شأن دولت ایران، بلکه حتی در شأن دولت‌های شبیه دولت ایران هم نمی‌دانست: «به طور قطع چنین دولتی درخور آن نیست که دولتی مثل جمهوری اسلامی، به دنبال ارتباط و همکاری با او باشد». جمله‌ای که سخن ماندگار امام حسین(ع) در پاسخ به فرماندار مدینه را تداعی می‌کند که امام را به بیعت یزید فراخوانده بود و این پاسخ را شنید که: «مثلی لایبایع مثله»؛ کسی مثل من با مثل یزید بیعت نمی‌کند! یعنی اولاً موضوع شخصی نیست و هیچ ‌کس با چنین تفکری چنین بیعتی را نمی‌پذیرد و ثانیاً موضع امام در برابر یزید آن ‌قدر بدیهی است که نیاز به گفتن ندارد و چنین معادله‌ای را اصلاً نباید به زبان آورد، چون حتی افرادی که قدری مثل امام می‌اندیشند هم چنین ننگی را نمی‌پذیرند! حالا میدان آن ‌قدر روشن است که موضع جمهوری اسلامی ایران در چنین معادله‌ای نیاز به تکرار مکررات نداشته باشد. فقط دو ماه می‌گذرد از سخنرانی پیشین رهبر معظم انقلاب درباره مذاکره با آمریکا و خواهش‌های ایشان از «مسئولان و فعالان سیاسی» که در این ‌باره فکر کنند و تأمل کنند و در این بحبوحه ترکیب جنگ و دیپلماسی، واضحات عقلی را تبیین می‌کردند که چنین مذاکره‌ای هوشمندانه نیست، عاقلانه نیست، شرافتمندانه نیست و... و نهایتش چیزی نیست جز «بن‌بست محض» و «ضرر محض».