دیروز چهارشنبه ۳ دسامبر در رأس‌الناقوره، برای نخستین بار پس از آتش‌بس، یک هیئت رسمی لبنانی با حضور نماینده‌ای غیرنظامی یعنی سیمون کرم، روبه‌روی هیئتی از رژیم صهیونیستی و زیر پرچم سازمان ملل و نظارت مستقیم آمریکا نشست. موضوع ظاهری جلسه «مکانیسم نظارت بر اجرای آتش‌بس و قطعنامه ۱۷۰۱» بود اما به نظر می‌رسد پشت این عنوان خشک و فنی، چیزی بزرگ‌تر در جریان است: تلاش مشترک آمریکا و اسرائیل برای کشاندن لبنان به مذاکره‌ مستقیم رسمی و تبدیل آتش‌بس موقت به یک چارچوب امنیتی دائمی که در نهایت حزب‌الله را خلع سلاح کرده یا به حاشیه ببرد.
فرانس ۲۴ در گزارشی با تیتر «برای نخستین بار در دهه‌های اخیر... دیدار مستقیم میان مقامات غیرنظامی اسرائیل و لبنان...» این نشست را به عنوان نقطه عطفی توصیف می‌کند که اسرائیل و لبنان را برای نخستین بار در دهه‌ها پشت یک میز نشاند و هدف آن را نه تنها نظارت بر آتش‌بس، بلکه گسترش مذاکرات به سمت ترتیبات دائمی می‌داند؛ تحلیلی که استفاده تبلیغاتی از این «حضور» را برای نشان دادن عقب‌نشینی مقاومت برجسته می‌کند.
این اولین بار در تاریخ درگیری‌هاست که لبنان حاضر شده در چارچوبی سه‌جانبه و با نماینده‌ غیرنظامی پشت یک میز بنشیند. اسرائیل همین «حضور» را هم پیروزی راهبردی می‌داند؛ چون می‌تواند به دنیا بگوید «ما مقاومت را به پای میز مذاکره کشاندیم». نتانیاهو که در میدان نظامی متحمل شکست سنگین شده، حالا با یک عکس از الناقوره به جامعه‌ خودش و به غرب پیام می‌دهد: «حزب‌الله در حال عقب‌نشینی و نرم شدن است».در مقابل، انتصاب ناگهانی و بدون اجماع ملی سیمون کرم، دیپلمات سابق در واشنگتن و سکوت معنادار برخی جریان‌های سیاسی داخلی نشان می‌دهد این تصمیم بیش از آنکه از اراده لبنان برخیزد، نتیجه‌ فشار سنگین آمریکا و هماهنگی پنهان بخشی از ساختار قدرت لبنان بوده است.
واقعیت میدانی اما همچنان تلخ است؛ اسرائیل هنوز از روستاهای مرزی عقب‌نشینی کامل نکرده، روزانه با پهپاد و جنگنده حریم هوایی لبنان را نقض می‌کند و همزمان تهدید می‌کند اگر تسلیحات حزب‌الله جمع نشود، دوباره حمله خواهد کرد. در چنین شرایطی، ورود به مذاکره‌ مستقیم بدون هیچ دستاورد ملموس، یعنی دادن امتیاز رایگان به طرفی که هیچ‌گاه به تعهداتش پایبند نبوده است.
هدف نهایی واشنگتن و تل‌آویو کاملاً روشن است: استفاده از این جلسات برای تثبیت یک معماری امنیتی جدید که در آن حزب‌الله یا خلع سلاح شده یا به نیروی محلی بی‌خطر تبدیل شود، نیروهای بین‌المللی کنترل مرز را به‌دست بگیرند و لبنان عملاً به دولت بی‌دفاع در برابر تجاوزات بعدی تبدیل شود؛ دقیقاً همان سناریویی که دهه‌های ۹۰ و ۲۰۰۰ میلادی در نهایت سبب اشغال و ویرانی لبنان و در نهایت فقط با خون مقاومت متوقف شد.
به نظر می‌رسد الناقوره ۲۰۲۵ نه آغاز صلح، بلکه ادامه‌ جنگ با لباس دیپلماتیک است. تا وقتی مقاومت به‌عنوان تنها ضامن واقعی بازدارندگی لبنان وجود دارد، هر قدمی که به تضعیف آن منجر شود، خیانت به امروز و فردای این کشور و منطقه خواهد بود. باید فریاد هشدارآمیز و تجربه‌شده تاریخ در خاورمیانه را به اهالی سیاست یادآوری کرد: اسرائیل هرگاه در میدان شکست خورده، پشت میز مذاکره به دنبال جبران کردن رفته است. لبنان یا باید این تله را با هوشیاری کامل خنثی کند یا آماده‌ پرداخت هزینه‌ای به‌مراتب سنگین‌تر باشد.