روز گذشته در حاشیه اهدای جوایز بنیاد کندی، یکی از خبرنگاران از ترامپ پرسیده آیا تصور می‌کند سال آینده خودش جایزه این بنیاد را بگیرد و او هم گفته «سؤال جالبی است. تا حالا به آن فکر نکرده بودم. بله، فکر می‌کنم خودم را برای سال آینده نامزد می‌کنم». حالا باید این جایزه را هم به فهرست جوایزی که ترامپ دوست دارد ببرد اضافه کنیم. آن هم پس از اینکه یک بار دیگر برگزارکنندگان جایزه صلح نوبل دست رد به سینه دونالد ترامپ زدند و به او محلی نگذاشتند. باوجود این او شاید هیچ‌وقت نوبل صلح را نبرد، اما در جمع‌آوری جایزه‌های عجیب‌وغریب، تاریخِ مخصوص خودش را نوشته است. از دهه ۱۹۸۰ تا امروز، او انگار در یک مسابقه بی‌پایان شرکت کرده که اسمش این است: «هر چیزی که رویش اسم من حک شود را می‌برم».
ترامپ اولین جایزه را وقتی گرفت که شوروی هنوز نفس می‌کشید؛ سال ۱۹۸۶ مدال جزیره الیس (Ellis sland Medal of Honor) ؛ اولین جایزه جدی زندگی‌اش. الان را نبینید که ترامپ دشمن مهاجران شده است؛ اولین جایزه او کاملاً مرتبط با مهاجران است. این جایزه را به مهاجران موفق یا کسانی که به مهاجرت کمک کرده‌اند می‌دهند! فکرش را می‌کردید؟ ترامپ کنار محمد علی کلی و رزا پارکس ایستاد و عکس گرفت. همان سالی که کارگران غیرقانونی لهستانی بدون حقوق در حال ساخت برج ترامپ بودند.

فقیری با ۴۷۰ میلیون دلار ثروت

او دومین جایزه‌اش را هم در ۱۹۹۰ گرفت؛ جایزه هوراتیو آلجر. داستان «از هیچ به همه‌چیز» را تعریف کرد و رفت روی صحنه و جایزه گرفت. به‌همین راحتی. این جایزه را به کسانی می‌دهند که از هیچ شروع کرده‌اند و ثروتمند شده‌اند. او در مراسم اهدای این جایزه گفت پدرش فقط «یک وام کوچک یک‌میلیون دلاری» به او داده بود. حضار خندیدند، او هم جایزه را گرفت و رفت. البته ترامپ اشاره نکرد که پدرش پیش از آن یک شرکت ۴۷۰میلیون دلاری را به‌خاطر فرار از مالیات به اسمش کرده و ترامپ هم روی همین ثروت اندک چندصد میلیون دلاری! ایستاده است.
ترامپ در سال ۲۰۰۵ هم جایزه درخت زندگی (Tree of Life Award) را از صندوق ملی یهود دریافت کرد؛ به خاطر «دوستی استثنایی با اسرائیل». دقیقاً یک سال پیش از حملات عجیب و غریب اسرائیل به غزه و تنبیه فلسطینی‌ها به‌خاطر انتخاب حماس در انتخابات. شاید همین جایزه بود که گلوی ترامپ را پیش صهیونیست‌ها گیر انداخت و سال‌ها بعد وقتی دامادش جرد کوشنر با ماژیک خطوط مرزی جدید روی نقشه خاورمیانه کشید، گفت: «این بهترین نقشه‌ای است که تا حالا دیدم». دوستی گاهی با ماژیک هم محکم می‌شود.
او در سال ۲۰۰۷ هم سر از پیاده‌رو مشاهیر هالیوود درآورد. ستاره او به خاطر برنامه The Apprentice در این خیابان تعبیه شد. هرچند ۶ بار تخریب شد اما برای بار هفتم ساخته شد. حالا دیگر این ستاره یک جاذبه گردشگری عجیب است: «بیا برویم کنار ستاره‌ای که آمریکایی‌ها سر بودن یا نبودنش دعوا دارند عکس بیندازیم».
ترامپ هرچند هیچ‌وقت حتی یک روز هم در نظام خدمت نکرده اما جایزه رهبری کوماندو هم برده است. او سال ۲۰۱۵ جایزه رهبری کماندو را از یک بنیاد نظامی به خاطر «حمایت بی‌قیدوشرط از نیروهای مسلح» برنده شده است. البته بماند که پنج سال و نیم بعد همان نیروها در ۶ ژانویه ۲۰۲۱ مجبور شدند از کنگره در برابر طرفدارانش دفاع کنند. بعد هم که خودش به ریاست‌جمهوری دوباره رسید، مهاجمان به کنگره را عفو کرد. بله، ترامپ یک بار دیگر عملاً اثبات کرد حمایت بی‌قیدوشرط گاهی یک‌طرفه است.

یک جایزه سینمایی! باور کنید

اما شاید جالب‌ترین جایزه در کلکسیون جوایز عجیب‌وغریب ترامپ جایزه بدترین بازیگر نقش مکمل باشد. درست خواندید. ترامپ جایزه سینمایی هم برده است! سال ۲۰۱۹ او تمشک طلاییِ بدترین نقش مکمل را برنده شده است. تنها رئیس‌جمهورِ تاریخ که تمشک طلایی برده است. جایزه «بدترین ترکیب روی پرده» را به «دونالد ترامپ و پتی‌نسِ بی‌پایانش» در دو مستند دادند. ترامپ درباره این جایزه توییت کرد که «تمشک طلایی خودش جعلی است». شاید بشود این جایزه را تنها جایزه‌ واقعی ترامپ دانست.

صلح نوبل نشد، صلح فیفا هم جواب می‌دهد

از طرفی جایزه‌ای که ترامپ همیشه دوست داشته برنده شود جایزه صلح نوبل است. اما خب، حالا که صلح نوبل نمی‌شود، صلح نمادین فیفا هم جواب می‌دهد. جایزه‌ای که هفته پیش از دست رئیس فیفا گرفت و خب ما هم مثل شما هنوز نفهمیده‌ایم چرا؟ فیفا ناگهان یک جایزه جدید اختراع کرد و اولین برنده‌اش دونالد ترامپ شد؛ «برای ترویج صلح و اتحاد جهانی از طریق فوتبال». ترامپ روی صحنه رفت، جام را بوسید و گفت: «این یکی از بزرگ‌ترین افتخارات زندگی من است». خبرنگارها پرسیدند دقیقاً برای کدام صلح؟ گفت: «برای صلحی که قراره تو جام جهانی ۲۰۲۶ باشه، احمق»!
البته این جایزه قطعاً آخرین جایزه ترامپ نیست. او هنوز کلی جایزه دیگر دارد که می‌خواهد بگیرد؛ از صلح نوبل بگیرید تا جایزه اسکار.
ترامپ به ما یاد داده در قرن بیست‌ویکم، جایزه دیگر فقط یک تکه فلز یا کاغذ رنگی نیست؛ یک لحظه فلش عکاسی است، یک کلیپ وایرال است، یک توییت «بزرگ‌ترین افتخار زندگی من». او سلطان مطلق این بازی است؛ چون هیچ‌کس مثل او بلد نیست از تمشک طلایی و جایزه صلح فیفا در یک جمله حرف بزند و اصلاً هم خنده‌اش نگیرد.