لیگ امسال، به‌جای آنکه عرصه نمایش معرفت و جوانمردی باشد، صحنه‌ای از انصراف‌ها، اعتراض‌ها و رفتارهای دور از شأن ورزش اول ایران شده است؛ رفتاری که تنها یک پیام برای نسل آینده دارد: قهرمانی مهم‌تر از پهلوانی است؛ پیامی که به‌طرزی خطرناک، فرهنگ کشتی را تهدید می‌کند.

انصراف عجیب تیم ساری در مرحله نیمه‌نهایی و سپس جنجال‌آفرینی تیم استقلال در فینال، نمونه‌های آشکار این سقوط اخلاقی است. استقلال در میانه دیدار، تنها به دلیل رأی داوران ـ رأیی که بر اساس بازبینی تلویزیونی صادر شد ـ تیمش را از تشک بیرون کشید؛ اقدامی که ریشه در خودخواهی، واکنش‌های احساسی و غلبه نتیجه بر اخلاق دارد. رفتار جنجالی کمیل قاسمی نیز به این فضای متشنج دامن زد و تصویر نامناسبی از یک قهرمان سابق بر جای گذاشت.

این در حالی است که میلیون‌ها بیننده تلویزیونی و هزاران هوادار حاضر در سالن ـ بسیاری از آنها نوجوان و جوانی که از ساری و جویبار برای حمایت از تیم‌های‌شان آمده بودند ـ شایسته احترام بودند. احترام به تماشاگر، احترام به قانون و مهم‌تر از همه، احترام به خود کشتی.

لیگی که باید الگوی پهلوانی باشد، امروز تبدیل شده به صحنه بدآموزی. اگر این روند ادامه یابد، نه‌تنها ارزش‌های کشتی آسیب می‌بیند، بلکه نسل آینده‌ای که قرار بود تحت تأثیر مرام و معرفت این ورزش بزرگ رشد کند، با پیام‌های اشتباه روبه‌رو خواهد شد. کشتی ایران بیش از هر زمان دیگری نیازمند یک بازنگری جدی است؛ بازگشت به همان اصولی که این ورزش را از رقابت صرف، به فرهنگ و هویت یک ملت تبدیل کرد: پهلوانی، معرفت و احترام.