استقلال در فصل جاری یکی از اساسی‌ترین مشکلات فنی خود را در حساس‌ترین پست یعنی دروازه‌بانی تجربه کرده است. تیمی که مدعی قهرمانی است، بیش از هر چیز به یک دروازه‌بان مطمئن و باثبات نیاز دارد؛ گلری که سرمربی بتواند در تمام طول فصل با آرامش خاطر روی توانایی‌های او حساب کند. اما واقعیت این است که استقلال در این فصل عملاً «شماره یک» نداشته و این خلأ، بارها به تیم ضربه زده است. حبیب فرعباسی با وجود برخی شایستگی‌ها و توانایی‌های فنی، هرگز نتوانسته در قامت دروازه‌بان اول یک تیم مدعی ظاهر شود. او واکنش‌های قابل قبولی دارد و در برخی بازی‌ها ناجی استقلال بوده، اما ضعف‌های جزئی ولی تأثیرگذار در بازی با پا، خروج‌ها و تصمیم‌گیری در لحظات حساس، مانع از تبدیل شدنش به یک گلر کاملاً قابل اعتماد شده است. از سوی دیگر، فرعباسی به لحاظ تجربه حضور مستمر در تیمی بزرگ مانند استقلال نیز با چالش‌هایی روبه‌رو است و همین موضوع موجب شده ثبات لازم را در عملکردش نداشته باشد.
ریکاردو ساپینتو در مقطعی و همزمان با مصدومیت فرعباسی امیدوار بود بتواند بار دیگر از آدان، دروازه‌بان خارجی استقلال، یک گلر درجه‌یک و مطمئن بسازد، اما آدان نیز نتوانست انتظارات را برآورده کند. گل‌هایی که او به‌ویژه از راه دور دریافت کرده، ضعف در واکنش به شوت‌های پشت محوطه و ناهماهنگی با خط دفاع، تزلزل در چارچوب دروازه استقلال را به اوج رسانده است. این مسئله نه‌تنها موجب از دست رفتن امتیازات مهم شده؛ بلکه به‌طور واضح اعتماد سرمربی پرتغالی را نیز خدشه‌دار کرده است.اکنون دوباره صحبت از بازگشت فرعباسی به دروازه استقلال به میان آمده، اما اگر این روند جابه‌جایی و استفاده یکی‌درمیان از دروازه‌بان‌ها ادامه پیدا کند، مشکل استقلال در این پست نه‌تنها حل نخواهد شد؛ بلکه عمیق‌تر نیز می‌شود. تغییر مداوم گلر، به خط دفاعی ناامنی روانی می‌دهد و نشان می‌دهد کادر فنی هنوز به یک گزینه ۱۰۰درصدی نرسیده است.واقعیت تلخ این است که نه فرعباسی و نه آدان، هیچ‌کدام در این فصل گلری نبوده‌اند که بتوان در ۹۰درصد بازی‌ها با خیال راحت روی آن‌ها حساب کرد. استقلال برای بازگشت به ثبات و رسیدن به اهداف بزرگ خود، بیش از هر زمان دیگری نیازمند حل بحران دروازه‌بانی و داشتن یک شماره یک واقعی است؛ مسئله‌ای که تا امروز همچنان بی‌پاسخ مانده است.