انتشار اسنادی تازه در وب‌سایت «آرشیو امنیت ملی» آمریکا که در آن مناسبات ایران و روسیه هدف قرار گرفته، در رسانه‌ها بازتاب بسیاری داشته و هر کدام از زاویه‌ای به تحلیل آن پرداخته‌اند. سه سند از طبقه‌بندی خارج شده، مربوط به تبادلات و گفت‌وگوی مستقیم ولادیمیر پوتین با جورج دبلیو بوش و کاندولیزا رایس در سال ۲۰۰۸ در ارتباط با پرونده هسته‌ای جمهوری اسلامی است و این گونه القا می‌شود که رئیس جمهور روسیه معتقد بوده تهران به دنبال سلاح هسته‌ای است و در جهت مقابله، با نیات ضدایرانی ایالات متحده همراه بوده است.
ماجرای مذکور از سوی رسانه‌های معاند دستمایه قرار گرفته و آن‌ها با تیتر «خیانت پوتین» آن را پوشش داده‌اند. با این حال رخداد جدید به دلیل وجود نشانه‌هایی، مشکوک ارزیابی شده و از یک پروژه هدفمند برای تخریب مناسبات تهران و مسکو حکایت دارد. در وهله نخست باید توجه داشت انتشار اسناد در شرایطی صورت پذیرفته که روابط سیاسی، اقتصادی و نظامی ایران و همسایه راهبردی شمالی روند صعودی داشته و به ویژه در یکی دو ماه اخیر به اوج خود رسیده است؛ سلسله دیدارهای دیپلماتیک مقامات از پایتخت‌های یکدیگر که آخرین آن‌ها سفر عراقچی به مسکو بود گواه مدعاست. طبیعی است با هدف تحت تأثیر قرار دادن این روند، آن‌ها گاهی مقطع خاص ولی منفی از تاریخ گذشته ایران و روسیه را برجسته و این گونه سعی کنند با ایجاد جو منفی در جامعه مناسبات سیاسی طرفین را تحت تأثیر قرار دهند و گاهی مانند اکنون با ایجاد کردن یک خط خبری سعی در القای چنین هدفی داشته باشند.
یک نشانه مهم دیگر را نباید از قلم انداخت. این روزها در محیط داخلی آمریکا قایم‎‌باشک‌بازی بزرگی بر سر افشای اسناد پرونده «جفری اپستین» مجرم جنسی درگرفته است. تیم ترامپ به عنوان حاکمان کنونی کاخ سفید دست به انتشار گزینشی اسناد علیه مخالفان ‌زده و آن‌ها را در موقعیت ضعف قرار داده‌اند. این یک سر ماجراست؛ چراکه باید منتظر ماند و دید با قدرت‌گیری احتمالی دموکرات‌ها در دوره‌های بعدی چه اتفاقی می‌افتد؛ رشته‌ای که سر درازی دارد و رسوایی بسیاری به دنبال خواهد داشت.
با این حال در این مقطع می‌توان گفت بازی فریب اطلاعاتی حساب شده دشمن برای آن‌ها هیچ آورده‌ای نخواهد داشت. موج‌سواری رسانه‌های بیگانه بر اتفاق جاری و تلاش برای ایجاد موج روانی منفی با هدف ماهی‌گیری از این اتفاق در شرایطی است که محیط کنونی نظام بین‌الملل با گذشته قابل قیاس نیست؛ فضایی که تهران و مسکو را از شریک به متحد راهبردی تبدیل کرده است. سند مورد اشاره در وب‌سایت آرشیو امنیت ملی آمریکا به فرض صحت، مربوط به دوره نخست زمام‌داری پوتین (تا سال ۲۰۰۸) است که روسیه بیرون آمده از ویرانه‌های اتحادیه جماهیر شوروی به زمام‌داری مرد یخی، با هدف سرپا نگه داشتن، احیا و تثبیت قدرت خود، به دنبال همراهی و راضی نگه داشتن غرب و حتی پیوستن به ناتو است. اما اکنون شرایط کاملاً فرق می‌کند و به خصوص پس از جنگ اوکراین نزاع میان شرق و غرب به اوج خود رسیده و طبیعی است نوع بازیگری بازیگران در این دو محیط متفاوت باشد.
تهران و مسکو در محیط جدید جهانی فراتر از این پوست خربزه‌ای که دشمن زیر پای آن‌ها انداخته مناسبات خود را هدف‌گذاری، پیگیری و مدیریت می‌کنند و چنین دست توطئه‌هایی بر آن‌ها اثرگذار نخواهد بود.