او درباره علت این موافقت توضیح می‌دهد: در دهه اول تصویب دانشگاه آزاد اسلامی، به اندازه کافی استاد نداشتیم و نیاز بود تا سرمایه انسانیِ موجود، در بین دانشگاه‌های مختلف کشور تقسیم شود. بنابراین، اعضای هیأت‌علمی دانشگاه‌های دولتی در اوقات فراغت خود به دانشگاه آزاد هم کمک می‌کردند. الان نیروی انسانی به حدی رسیده که دانش‌آموختگان زیادی در مقطع دکترای تخصصی داریم و دانشگاه آزاد به‌خوبی می تواند از این ظرفیت‌ها استفاده کند.به باور کافی، دیگر نیازی نیست که اعضای هیأت‌علمی تمام‌وقت دانشگاه‌های دولتی به‌صورت پاره‌وقت در دانشگاه آزاد کار کنند.

 طرح‌های پژوهشی بیشتر

رئیس دانشگاه فردوسی مشهد در پاسخ به این پرسش که در صورت تصویب این اصلاحیه و ممنوعیت همکاری، آیا ممکن است که استاد دانشگاه دولتی وقت آزاد خود را صرف امور غیرآموزشی و پژوهشی کند، می‌گوید: اگر استاد دانشگاه دولتی را یک دانشمند و استاد واقعی ببنیم، استادانی که وقتشان را به کارهای غیرعلمی اختصاص می‎دهند، بسیار کم هستند. البته هر کسی احتیاج به فراغت دارد زیرا اوقات فراغت بخشی از زندگی است. به گفته او، عضو هیأت‌علمی تمام‌وقت دانشگاه دولتی موظف است که 40 ساعت در هفته برای دانشگاه کار کند. مازاد بر آن وقتی هست که استراحت می‌کند و به زندگی روزمره‌اش می پردازد، اگر این استاد در اوقات فراغتش بخواهد کار کند، در خود دانشگاه دولتی آنقدر طرح‌های پژوهشی و مطالعاتی هست که بتواند زمانش را آنجا سپری کند.

همه اعضای یک خانواده هستند

کافی معتقد است: آموزش عالی کشور را باید به عنوان یک بسته جامع و کامل دید. دیگر زمان آن گذشته که آموزش عالی بخش دولتی را از بخش خصوصی جدا کنیم. نکته مهم این است که همه آموزش عالی کشور اعضای یک خانواده هستند و کیفیت‎بخشیدن به آموزش عالی به عنوان اصلی مهم باید مد نظر قرار گیرد. اینکه استادان دانشگاه‌های دولتی را آنقدر درگیر کارهای تدریس و روزمره بکنیم که به امور پژوهشی و مطالعاتی نپردازند، خدمت به خانواده آموزش عالی نیست.او می‎گوید: استادان دانشگاه‌های دولتی بهتر است که صرفاً به مسایل دانشگاه‌های خود بپردازند و دانش‎آموختگان این استادان در دانشگاه آزاد و دیگر مؤسسات غیرانتفاعی تدریس کنند. با این کار هم برای دانش ‏آموختگان اشتغال‎زایی شود و هم فشار کاری بیش از حد به استادان دانشگاه‌های دولتی وارد نمی‎گردد.