قدس آنلاین: اظهارات ضد و نقیض مسؤولان وزارت آموزش و پرورش، در کنار وضعیت نامناسب شیوع بیماری کرونا باعث شده است،خانواده ها در بلاتکلیفی عجیبی درباره سال تحصیلی قرار بگیرند.
از یک سو مسؤولان وزارت بهداشت درباره افزایش احتمالی آمار و جهش بیماری در یکی دو هفته دیگر حرف می زنند و از سوی دیگر مسؤولان وزارت آموزش و پرورش اصرار دارند که کلاس های حضوری را برگزار کنند. جالب اینجاست که با وجود اعلام عدم برگزاری کلاس حضوری در شهرهای قرمز، بسیاری از مدارس پایتخت به اولیا اعلام کرده اند که از روز شنبه بازند. این وضعیت مردم و خانواده ها را هم کلافه کرده است و هم نگران. مردم حق دارند نگران جان فرزندانشان باشند اما در برابر این نگرانی، سکوت یا بیانات دو پهلو و ضد و نقیض می شنوند.
اما این مسأله تنها دو ضلع ندارد. در موضوع آغاز سال تحصیلی و چالش هایش فقط خانواده دانش آموزان و مسؤولان آموزش و پرورش دخیل نیستند. معلمان هم ضلع تکمیل کنندۀ این مثلثند. البته که معلمان موظف به اجرای دستور العمل های وزارت آموزش و پرورشند ولی هر معلمی به عنوان یکی از نیروهای صف، باید احساس مسؤولیت کند و نظر کارشناسی خود را در این باره به ستاد منتقل کند. معلمان باید در این چرخه وارد شوند، نظر بدهند و دیدگاه مسؤولان و خانواده ها را به هم نزدیک کنند. شاید واقعاً امکان برگزاری صددرصد کلاس های برخط وجود نداشته باشد و معلمان برای تدریس باکیفیت نیازمند ارتباط گیری مستقیم و محدود با دانش آموزان باشند. این نظر را باید معلمان بدهند، اینکه مسؤولان وزارت آموزش و پرورش به جای معلمان حرف بزنند و به جای خانواده ها تصمیم بگیرند چیزی را عوض نمی کنند. خانواده ها حتماً از نظر کارشناسی، دقیق و درست استقبال می کنند و هنگامی که مطمئن شدند که خطر ابتلای به بیماری به شکل زیادی در مدارس کم است، خودشان فرزندانشان را با عشق و علاقه به مدارس می فرستند.
آموزش و پرورش باید مسیری برای رسیدن صدای معلمان به گوش خانواده ها فراهم کند. در این میان معلمان نیز باید حرف بزنند. این مقطع، یکی از حساس ترین مقاطع تاریخ آموزش و پرورش ایران در چندین دهه گذشته است. مقطعی که آغاز سال تحصیلی و حتی حضور دانش آموزان در مدارس، با پرسش و تردید مواجه شده است. در این میان خانواده بزرگ آموزش و پرورش در این مقطع سکوت کرده است. انجمن ها و تشکل های صنفی فرهنگیان، نهادهای حرفه ای مرتبط با تعلیم و تربیت همه ساکتند و تنها وزیر است که حرف می زند. مردم از خود خواهند پرسید که انجمن های صنفی معلمان و بسیاری از فرهنگیان تنها در برابر مسائل مربوط به حقوق و دستمزد خود حساسند و حرف می زنند یا مسائل مهم دیگری هم در نظر آنان وجود دارد؟
انتهای پیام/
نظر شما