به گزارش قدس آنلاین، سریال «راز ناتمام» ضعف‌های بدیهی در ساخت و پرداخت دارد. محتواگرایی آنجایی جواب می‌دهد که ساختارگرایی(هم در آثار و هم در چارت مدیریتی) را به همراه داشته باشد.

مدیریت تلویزیون باید مراقب لغزندگی محتوازدگی صرف باشد، درعین اینکه مدیران نباید آثار را با نگاه و ذائقه فردی تطبیق دهند و اگر خود و اطرافیانشان از کاری خوششان آمد، کفایت ماجرا تلقی کنند. «راز ناتمام» با حضور شخصیت‌های مهم و کلیدی دهه‌های گذشته مدیریت کشور از شبکه یک پخش شد و از آنجا که تعداد قابل توجهی از روحانیون در قصه بازسازی و گریم شده‌اند، به جای اینکه نظر بیننده‌ها معطوف به موضوع و محتوا باشد، عامل و مستمسک خنده آنان شد.

گریم بد و بازی‌های اغراق شده یا برعکس سست، بدون کنش‌مندی و انرژی از جمله ضعف‌های بدیهی این بازسازی از چهره‌های مهم است به‌طوری‌که مخاطبان دائم درگیر این بودند که مثلاً آیت‌الله اردبیلی چه ریختی شده یا شهید مطهری اصلاً خودش نیست و غیره.

به‌هرحال «راز ناتمام» تجربه‌ای از تولیدات استان‌ها در شبکه ملی است که باوجود سطح مناسب آن در مقایسه با آثار قبلی، اما به‌دلیل سوژه حساس و سطح پایین اثر، لطمه‌اش برای شبکه یک غیرقابل کتمان است و این شبکه حالا حالاها باید تلاش کند تا دست‌کم به پذیرش قبلی برگردد، کاری دشوار و تقریباً غیرممکن.

انتهای پیام/