به گزارش قدس آنلاین، حسن نجفی فیلمساز با اشاره به بهره‌برداری از پردیس سینمایی ۲۹ بهمن تبریز به عنوان بزرگترین پردیس سینمایی شمال غرب کشور با ۱۰ سالن نمایش که توسط موسسه بهمن سبز حوزه هنری بازسازی شده است، اظهار کرد: سینماآسیا عنوان قبلی این پردیس بود که برای اولین بار با پدرِ کارگرم به آنجا رفتم.

وی ادامه داد: من از دوران کودکی عاشق سینما بودم و یکی از سینماهایی که در آن احساس امنیت می‌کردم و اجازه داشتم بروم، پردیس سینمایی ۲۹ بهمن تبریز بود که بسیار قاعده‌مند و قانون‌مدار بود و شخصیت وزینی داشت.

این فیلمساز تأکید کرد: البته شهر تبریز در گذشته دارای سینماهای «متروپل»، «فرهنگیان»، «آسیا»، «سعدی»، «کریستال» و... بود؛ آن زمان سینما دارای شانیت خاصی بود و همچنین افرادی که اهل سینما بودند، شأنیت خود را داشتند.

وی با بیان اینکه بسیاری از افراد قبل از انقلاب عاشق سینما شدند، مطرح کرد: آن زمان فیلم‌های نامناسب هم داشتیم اما به نظر می‌رسد در حال حاضر کثرت فیلم‌های بد بیشتر است. ناگفته نماند که عشق به سینما با تماشای فیلم شکل گرفت و همه ما از سینما خاطره داریم.

این فیلمساز ادامه داد: آن زمان تلویزیون دو یا سه ساعت برنامه داشت و سینما می‌توانست اتفاقات متفاوت و عجیبی را در ما رقم بزند. شاید همین مسأله باعث شد هنرمندانی که در دوران کودکی ما فعالیت می‌کردند، هیچ زمان در ذهن ما پیر نشوند.

به گفته نجفی، سال‌ها پیش سینما کارکرد داشت اما نسبت به آن بی‌مهری شد. در دوران انقلاب هم متاسفانه برخورد درستی با سینما نشد و اگر امام خمینی (ره) به داد آن نمی‌رسید، نابود می‌شد.

وی با اشاره به اینکه مشکل اصلی سینما در ایران این است که پایش منطقه‌ای صورت نگرفته است، اظهار کرد: شهر تبریز فقط شهرک شریعتی نیست، بلکه بزرگ شده است و تنها با چند سینما نمی‌توان مخاطب را جذب کرد. پس باید سینما را در مناطق مختلف بسازیم.

این فیلمساز با بیان اینکه سرپا نگه داشتن سینما و اساسا سینماداری صنعت سختی‌ست، گفت: سرعت ساخت‌وساز کم و شبیه حرکت لاک‌پشتی است. در حقیقت توسعه فضاهای رفاهی مردم از جمله سینما توسعه مطلوب ندارد. البته افرادی زیادی زحمت کشیدند و حتی سعی کردند با هزینه شخصی خود سینما را نگه دارند تا فرو نریزد اما به لحاظ تاثیرگذاری فرهنگی دیر است چراکه روز به روز سیستم پخش و پلتفرم‌ها گسترده‌تر می‌شود.

نجفی در پایان خاطرنشان کرد: سینما یک پایگاه فرهنگی‌ست که می‌توان برای برگزاری ورکشاپ‌ها و نمایشگاه عکس، کلاس‌های آموزشی و... استفاده کرد. این اتفاق در اواخر دهه ۸۰ در پردیس سینمایی ۲۹ بهمن تبریز رقم خورد و بسیاری از هنرمندان از این اتفاق رشد کردند اما وسعت نگاه دوستان محدود است و برای تفهیم این اتفاق تنها زمان از دست می‌رود.