ملاحسین واعظ کاشفی همو که کتاب فتوت نامه سلطانی را به خدام بارگاه حضرت علی بن موسی الرضا علیه السلام تقدیم کرده، به گفه امیر علی شیر نوایی واعظی در غایت خوبی است و در عالم از بنی آدم واعظی به خوبی او نبوده و نیست. آواز و انشای مولانا در غایت حسن و لطافت بوده و به حقیقت معنی حضرت داوود علیه السلام در او تجلی نموده است.
وی یکی از دانشمندان و خطبای با قریحه و خوش آواز سبزوار در قرن نهم هجری بود ، در زمان سلطنت سلطان حسین بایقرا به هرات (مرکز حکمرانی این پادشاه) رفت و چون حافظه ای توانا و قریحه ای سرشار و آوازی گیرنده و مطبوع داشت و خطیبی دانشمند بود ، بزودی شهرت یافت و مجالس وعظ و ذکر او بسیاری را به خود جلب کرد و مورد توجه پادشاه و شاهزادگان و اعیان و اکابر دولت و وزیر فاضل و هنرمند هنرپرور او « امیر علی شیرنوایی » قرار گرفت .
واعظ کاشفی دو سال قبل از وفاتش (908 هجری) کتابی را نوشت که نقطه آغازی شد برای برپایی مجالس روضه خوانی سید الشهدا علیه السلام و از همین جا بود که اصطلاح روضه خوانی بنا به عادت مرسوم در بین خطبا و اهل منبر در خواندن کتاب "روضة الشهداء" رواج یافت . این کتاب که از نخستین کتاب¬های ذکر وقایع و حوادث کربلا است، مدت ها در مجالس عزاداری خوانده می شد. به همین دلیل مجالس سوگواری به روضه خوانی شهرت یافت که تا کنون این اصطلاح رایج است.
ذکر مصیبت و مدح و منقبت اهل بیت علیهم السلام همواره مورد تشویق آن بزرگواران بوده و یکی از عوامل زنده ماندن دین و پیوند روحی و عاطفی انسان ها با اولیاء دین به حساب می آید .