به گزارش قدس آنلاین، رسانه ملی به بهانه برگزاری رقابت های جام ملت های آسیا و پوشش تصویری این مسابقات از ابتدای شروع تورنمنت به دو شبکه خود ماموریت داد تا در کنار پوشش این مسابقات برنامه سازی مجزایی نیز داشته باشند تا این دو ویژه برنامه به صورت خاص در کنداکتور پخش زنده تلویزیون قرار گیرد.
حالا اما یک سوال مهم و ضروری برای افکارعمومی به وجود آمده که اساسا این ویژه برنامه ها کمکی به رشد و پیشرفت فضای فوتبالی جامعه خواهد داشت یا صرفا این قبیل برنامه ها محلی برای درآمدزایی نجومی برای رسانه ملی است!
شاید مدیران رسانه ملی ادعا کنند صرفا این برنامه سازی ها برای احترام به مخاطب صورت می گیرد اما با کمی کنکاش می توان به این واقعیت محض دست پیدا کرد که رسانه ملی با تولید این برنامه ها به دنبال دستیابی به یک درآمد غیر قابل باور و نجومی می اندیشد تا به این ترتیب کسری بودجه خود را از این محل جبران نماید.
اما ایکاش در کنار این درآمدزایی استثنایی، مقوله کیفی سازی نیز مورد توجه مدیران رسانه ملی قرار می گرفت، شاید مدیران تلویزیون این حقیقت را کتمان کنند اما این برنامه سازی ها کوچکترین تاثیری در بالاتر رفتن فهم و دانش فوتبال افکارعمومی ندارد بلکه مطالب بعضا زرد مطرح شده در این برنامه های تلویزیونی سوژه ای برای شوخی و خنده کاربران شبکه های اجتماعی در فضای مجازی است!
در شرایطی که در نمونه های خارجی این قبیل برنامه ها که امروز به راحتی در دسترس افکارعمومی و نسل جوان قرار دارد، برنامه سازان ورزشی با استراتژی مشخص به تولید محتوا می پردازند به شکلی که مخاطب و بیننده تلویزیونی پس از اتمام برنامه با زوایایی جدید از علم روز فوتبال آشنا شود دقیقا همان محصولی که در برنامه تلویزیون ایران یافت نمی شود.
فارغ از این بحث یک نقد جدی دیگر که از سوی صاحبنظران مطرح می شود نبود نظارت بر روند ساخت این قبیل برنامه سازی است، بعضا برخی میهمانان و کارشناسان این برنامه ها از واژگانی استفاده می کنند که نه تنها در فرهنگ فوتبالی ایرانی ها جایگاهی ندارد بلکه به عبارتی ترویج بدگویی در حوزه فوتبال و تلویزیون نیز به حساب می آید، اتفاقی که با سیاست گذاری موجود رسانه ملی به شدت در تضاد است!
نبود نظارت کافی از سوی شورای سیاست گذاری ورزش سیما بر عملکرد مجریان پیش از جام ملت ها یکی از ایرادهای اساسی به سیستم نظارتی سازمان بود،که با آغاز جام ملت ها این چالش شدت بیشتری به خود گرفته چون مجریان معروف با گاف های پر تعداد خود سوژه هایی بیشتری را برای منتقدان به وجود می آورند تا سر و صداها در این خصوص افزایش یابد.
البته به اذعان بسیاری از کارشناسان و صاحبنظران افت کیفی برنامه ورزشی رسانه ملی به واسطه برخی محدودیت های خلق الساعه ایجاد شده از سوی مدیران شبکه نیز بستگی دارد، استفاده بیش از اندازه از برخی افراد برای اجرای برنامه های ورزشی به واسطه دوستی و رفاقت با مدیر شبکه یا مدیر گروه ورزشی سبب شده یکنواختی خسته کننده ای بر روند ساخت برنامه های ورزشی رسانه ملی حکمفرما شود، تا حدی که فردی نظیر خیابانی هر آنچه مورد دلخواه شخص خودش است را به عنوان نکته جذاب و ایده آل روی آنتن بیان کند در حالی که این جملات و گفتار فاقد ارزش لازم است و مخاطب ترجیح می دهد گیرنده خود را به حالت بی صدا در بیاورد تا از گزند کلمات زجرآور خیابانی در امان بماند.
همین اتفاق در خصوص برخی گزارشگران بازی های فوتبال هم رخ می دهد، تا مخاطب به کلی تلویزیون را با صدای بسته تماشا کند، اتفاقی که در دراز مدت با ریزش قابل توجه مخاطب رسانه ملی همراه خواهد شد.
شاید اگر رسانه ملی به جای نگاه درآمدزایی و ایجاد انحصارگرایی در حوزه ورزش به ویژه فوتبال، قدری هم به مقوله افزایش کیفی سازی برنامه های ورزشی خود می اندیشید، امروز مخاطبان سنتی خود را حفظ کرده بود و میزان انتقادها به پایین ترین حدممکن رسیده بود.
اما وقتی تکروی مدیران و پافشاری بر سلیقه های غلط به شکل سرسام آوری تداوم می یابد دیگر امیدی به اصلاح وجود ندارد، قطعا رسانه ملی حاضر می شد سهم همه ارکان درگیر با حوزه فوتبال را با احترام قبول کند و به نوعی اجازه رقابت به سایر پلتفرم ها در این حوزه می داد شاید اوضاع بهتر از فضای کنونی بود اما نه تنها اراده ای برای اصلاح نیست بلکه هر روز گارد رسانه ملی در قبال مقوله فوتبال بسته تر می شود تا این وضعیت نگران کننده همچنان تداوم پیدا کند.
اما بدون تردید چنانچه این فضا همچنان تداوم یابد بایستی منتظر اتفاق تلخ تر در این حوزه باشیم تا اوضاع آشفته تر از مقطع کنونی شود.
نظر شما