وَطن وَ تَن؛ این مجموعه عکس به بررسی تجربه‌های زیستهٔ جانبازان جنگ ایران و عراق می‌پردازد، مردانی که بخشی از تن خود را در راه آنچه خود «وطن» می‌پندارند، فدا کرده‌اند. سال‌ها پس از پایان جنگ، آن‌ها را نه در میدان نبرد، بلکه در مراکز مراقبت و نگهداری ملاقات کرده‌ام؛ جایی که زندگی روزمره‌شان در سکوت، بر روی صندلی‌های چرخ‌دار و تخت‌های بیمارستانی جریان دارد. در خلال گفت‌وگوی دوستانه وقتی از آن‌ها علت جنگیدنشان پرسیده شد، بسیاری بی‌درنگ پاسخ دادند: «برای وطن» اما وطن برای کسی که بخشی از تَن‌اش را به آن سپرده، چه معنایی دارد؟ حاصل گفت‌وگوها و جست‌وجوی مختلف نشان می‌دهد این مفهوم برای این سربازان / جانبازان چیزی فراتر از یک مفهوم صرفا سیاسی‌ است. بلکه مفهومی‌ است عمیقاً شخصی: صدای خنده‌ کودک، بوی خاک، خانه، یاد رفیقی که دیگر نیست، امنیت، آزادی ... و هر آنچه که می‌تواند نمادی از تعلق خاطر جمعی باشد. در این پروژه، با اتخاذ رویکردی ترکیبی از عکاسی مستند و کلاژ، فضاهای روزمره زندگی آن‌ها طی بازدیدی ۲ روزه از مرکز نگهداری جانبازان به تصویر کشیده شده و سپس بدن جانبازان با تصاویری جایگزین شده که بازنمایی‌هایی نمادین از مفهوم وطن است. این جایگزینی تلاشی‌ است برای تجسم بخشیدن به حقیقتی درونی؛ آنجاکه مفهوم "وطن" و "تَن" به شکلی ناگسستنی در هم تنیده‌ شده‌اند. این پروژه به ایدهٔ «تَن دادن» به وطن می‌پردازد؛ و این پرسش اساسی را مطرح می‌کند که چگونه حافظه، هویت و فداکاری در کالبد فردی تجلی می‌یابند و چگونه مرزهای میان تحمل خودخواسته رنجی شخصی و دفاع از موجودیت تعلقات جمعی در هم تنیده می‌شود.