«اللَّهُمَّ اغْسِلْنِی فِیهِ مِنَ الذُّنُوبِ وَ طَهِّرْنِی فِیهِ مِنَ الْعُیُوبِ وَ امْتَحِنْ قَلْبِی فِیهِ بِتَقْوَی الْقُلُوبِ یَا مُقِیلَ عَثَرَاتِ الْمُذْنِبِینَ».

خدایا در این ماه از گناهانم شست‌وشویم ده، و از عیب‌ها پاکم کن، و دلم را به پرهیزکاری دل‌ها بیازمای، ‌ای نادیده گیرنده لغزش‌های اهل گناه.

شرح و تفسیر:

این دعا دعوتی است به طهارت باطنی و تطهیر روح از آلودگی‌های مادی و معنوی. «اللَّهُمَّ اغْسِلْنِی فِیهِ مِنَ الذُّنُوبِ» اشاره به خواسته‌ای است برای شستشو و تطهیر از گناهان، به‌ویژه گناهان قلبی که مانع از دریافت فیض الهی می‌شوند. این تطهیر فراتر از پاکسازی ظاهری است؛ گویی که فرد در طلب آن است که روحش از زنگارهای گناه و غفلت پاک گردد تا بتواند در برابر حقیقت و نور الهی تابش یابد. «و طَهِّرْنِی فِیهِ مِنَ الْعُیُوبِ» به معنای زدودن عیوب و کاستی‌های روحانی است که انسان را از رشد و تکامل باز می‌دارد. عیوب در اینجا به معنای ضعف‌های اخلاقی و نقص‌های روانی است که در راه سیر به سوی کمال انسان را معطل می‌کند.

درخواست بعدی «و امْتَحِنْ قَلْبِی فِیهِ بِتَقْوَی الْقُلُوبِ»، دعوت به آزمایش درونی و محک زدن قلب است تا حقیقت تقوا در آن رسوخ کند. تقوا، در عمق خود، به معنای نگهداری از قلب در برابر وسوسه‌ها و دغدغه‌های دنیوی است که فرد را از توجه به حضرت حق غافل می‌کند. در نهایت، «یَا مُقِیلَ عَثَرَاتِ الْمُذْنِبِینَ» نجوای دل است برای پذیرش توبه و بخشش الهی، زیرا خداوند تنها پناهگاه برای کسانی است که در جاده تکامل لغزش دارند و در پی بازگشتند.