«اللَّهُمَّ غَشِّنِی فِیهِ بِالرَّحْمَةِ وَ ارْزُقْنِی فِیهِ التَّوْفِیقَ وَ الْعِصْمَةَ وَ طَهِّرْ قَلْبِی مِنْ غَیَاهِبِ التُّهَمَةِ یَا رَحِیما بِعِبَادِهِ الْمُؤْمِنِینَ».

خدایا در این ماه با رحمتت فروگیر و توفیق و خود نگهداری نصیبم کن، و از تیرگی‌های تهمت دلم را پاک گردان، ‌ای مهربان به بندگان با ایمان.

شرح و تفسیر:

این دعا تصویری از سلوک الی‌الله و درخواست سالک برای غوطه‌ور شدن در دریای رحمت الهی است. «اللَّهُمَّ غَشِّنِی فِیهِ بِالرَّحْمَةِ»، درخواست پوشش کامل رحمت الهی است که نه تنها شامل مغفرت گناهان، بلکه تجلی الطاف خاصه الهی است. مؤمن، رحمت را نه صرفاً به‌عنوان عفو، بلکه به‌مثابه نور هدایت و جاذبه عشق الهی می‌نگرد که انسان را از غفلت می‌رهاند. عبارت «وَ ارْزُقْنِی فِیهِ التَّوْفِیقَ وَ الْعِصْمَةَ»، اشاره به دو موهبت است: یکی توفیق که از مشیت الهی نشأت می‌گیرد و بنده را در مسیر حق نگاه می‌دارد، و دیگری عصمت که مصونیت از انحراف و خطاست. عصمت نه تنها مختص انبیا و اولیاست، بلکه هر انسانی به قدر ظرفیت خود می‌تواند نصیبی از آن داشته باشد، زیرا خداوند انسان را به سوی خیر راهبری می‌کند.

«وَ طَهِّرْ قَلْبِی مِنْ غَیَاهِبِ التُّهَمَةِ»، درخواست تطهیر از شک و بدگمانی‌های نفسانی است که حجاب میان قلب و حقیقت می‌شود. وقتی قلب از غبار سوءظن پاک شود، نور معرفت الهی در آن تجلی خواهد کرد. در انتهای می‌خوانیم: «یَا رَحِیما بِعِبَادِهِ الْمُؤْمِنِینَ»، تأکیدی بر رأفت خاص خداوند نسبت به مؤمنان است؛ آنان که خود را در دایره ولایت الهی قرار داده‌اند و در مسیر قرب الی‌الله قدم برمی‌دارند.