اگر تاکنون عده‌ای نگران بهانه دادن به دست دشمن بودند و همه را از افتادن در «تله جنگ» حذر می‌دادند، عملیات پیشدستانه اسرائیل ثابت کرد جنگ برای رژیم‌های توسعه‌طلب نیازی به بهانه ندارد. حالا در حالی که مذاکره با آمریکا جریان داشت و دیپلمات‌ها برای دور بعدی آن در روز یکشنبه آماده می‌شدند، لایحه اف‌ای‌تی‌اف به تصویب رسیده بود، در سوریه و لبنان حضوری نداشتیم و حتی پرچم‌های حمایت از فلسطین از ورزشگاه‌ها جمع‌آوری می‌شد، هدف شدیدترین حملات هوایی در تاریخ کشور قرار گرفتیم.
حملاتی که اسرائیلی‌ها اسمش را عملیات نمی‌گذارند، بلکه اصرار دارند آن را «جنگ وجودی» بنامند. دیگر جایی برای سخن گفتن از «سایه جنگ» و «تله جنگ» نیست، کشور ما در مرکز جنگی تمام‌عیار است که اتفاقاً در اوج کنش‌های صلح‌طلبانه و مذاکره با آمریکا اتفاق افتاد. جنگی که با «تله صلح» در دامش افتادیم.
صلح‌طلبی و درخواست مذاکره ترامپ درست وقتی اتفاق افتاد که مردم ایران در انتظار عملیات وعده صادق3 و پاسخ به حملات اسرائیل به مراکز نظامی ایران بودند. حملاتی که پنج شهید از ارتش جمهوری اسلامی را از ملت ایران گرفت. همان زمانی که به تعبیر رهبر معظم انقلاب درگیر جنگی وجودی با رژیم صهیونیستی بودیم.
مذاکره با آمریکا بود که امید به صلح را زنده کرد و کشور برای مدتی از میدان جنگ وجودی دور شد. حالا می‌توانستیم فقط نظاره‌گر سقوط سوریه و عقب‌نشینی حزب‌الله و کتائب عراق و بمباران یمن باشیم. امیدی که تا 2 ساعت و 49 دقیقه پیش از حمله با قوت ادامه داشت: «ما به دستیابی به راه حل دیپلماتیک برای مسئله هسته‌ای ایران متعهد هستیم. تمام ارکان دولت من بر گفت‌وگو با ایران متمرکز است. می‌خواهم با ایران به توافق برسم و به این توافق بسیار نزدیک هستیم. ایران می‌تواند به کشوری بزرگ تبدیل شود!».
این آخرین پیام ترامپ در پایان ضرب‌الاجل دوماهه‌اش برای به نتیجه رسیدن مذاکرات با ایران بود که ساعاتی پیش از حمله اسرائیل منتشر کرد تا خیال ایرانی‌ها را بابت پالس‌هایی که از حملات قریب‌الوقوع دریافت کرده بودند، راحت کند. پیامی که به ادعای منابع عبری به سفارش اسرائیلی‌ها صادر شده تا حملات با بیشترین تأثیر به انجام برسد.
او البته صبح دیروز اعتراف کرد در جریان این حملات قرار داشته و به نوعی بر این تقسیم کار با اسرائیل صحه گذاشت: «ایالات متحده مرگبارترین تجهیزات نظامی جهان را می‌سازد که اسرائیل مقادیر زیادی از آن را در اختیار دارد و خوب می‌دانند چگونه از آن استفاده کنند».
حالا روشن شده مشارکت آمریکا در حمله اسرائیل چیزی فراتر از پشتیبانی مالی، نظامی و اطلاعاتی است. فراتر از تأمین تسلیحات و دفاع هوایی و سوخت‌گیری جنگنده‌ها با تانکرهای سوخت‌رسان و تأمین حریم هوایی روی عراق، سوریه و اردن. آمریکا حتی دیپلماسی و صلح‌طلبی خود را نیز در خدمت جنگ قرار داده است.
گفت‌وگوهای دیپلماتیک گرچه در هر شرایطی، حتی با دشمن در حال جنگ نیز می‌تواند جریان داشته باشد، اما نمی‌تواند مانع تلافی حملات نظامی یا غفلت از او و در واقع خدشه‌دار شدن بازدارندگی نظامی کشور باشد، وگرنه چنین مذاکره‌ای چیزی جز «تله مذاکره» برای تداوم جنگ از موضع ضعف نخواهد بود.
نظر شما