حملاتی که با اتکا به پیشرفته‌ترین جنگ‌افزارها و بی‌سابقه‌ترین عملیات امنیتی قرار بود به تزلزل ساختاری و سرنگونی منجر شود.
اگر در همه معادلات این جنگ مناقشه‌ای باشد، دست‌کم در یک موضوع اساسی می‌توان ادعای اجماع کرد و آن استحکام ساختار اجتماعی و پایداری نظام سیاسی ایران است. ساختاری که طی حملات غافلگیرانه دشمن نه‌تنها به سمت فروپاشی نرفت، بلکه با ایستادگی نیروهای مسلح و حمایت مردمی، بیش از پیش تقویت شد و نشان داد فراتر از نصاب لازم برای بقای یک نظام سیاسی را داراست. اتفاق معجزه‌گونی که جمهوری اسلامی را برای سال‌ها بیمه کرد و به تعبیر رهبر معظم انقلاب، خودش پیروزی بزرگی بود و جای تبریک داشت.
وفاداری نیروهای مسلح نیز از سرمایه‌هایی بود که کمتر دیده شد. طبق برخی گزارش‌ها، دشمن پس از ترور هدفمند سران نظامی کشور، در تماس با فرماندهان نظامی و تهدید به ترور خانوادگی آن‌ها، تنها راه زنده ماندن را ضبط و انتشار ویدئویی با مضمون عدم همکاری با نظام اعلام کرده بود. اما با وجود شهادت تعداد زیادی از سران نظامی، هیچ ‌گونه همکاری با دشمن ثبت و منتشر نشد. ترور هدفمند فرماندهان سپاه نیز احتمالاً نشانه تفکرات سوء دشمن نسبت به ارتش بوده است که البته انتصاب سریع یک ارتشی به سمت فرماندهی ستاد کل برای نخستین ‌بار، پاسخ محکمی به این خیال خام بود و اوج اطمینان نظام اسلامی به نیروهای ارتش را نشان داد.
این پایداری و وفاداری نیروهای نظامی در کنار اتحاد ملی و حمایت مردمی، صحنه جنگ را از همان روز اول دگرگون کرد و نه ‌تنها اهداف کلان دشمن به محاق رفت، بلکه انتظارات بیشتری را برای ضربه به دشمن تا مرز نابودی رژیم ایجاد کرد. جمهوری اسلامی ایران مادامی که پشتوانه مردمی و اراده ایستادگی داشته باشد، پابرجاست و خطری از این ‌سو تهدیدش نمی‌کند. بنابراین خطر براندازی از طریق هجمه خارجی نمی‌تواند در صدر تهدیدها بر فرصت‌ها حاکم شود و ساختار سیاسی را به سمت محافظه‌کاری و رخوت سوق دهد. تهدید مهم‌تر، ناکارآمدی ساختارهاست که به تحلیل پشتوانه مردمی منجر می‌شود و در فتنه‌های داخلی رخ می‌نمایاند و البته آمادگی نظامی ‌امنیتی و قدرت دفاع از کشور نیز بخشی از همین کارآمدی خواهد بود.