به گزارش قدس آنلاین، فیفا، این غول بی‌رقیب دنیای فوتبال، دارد مثل کارخانه‌داری که ماشین چاپ پولش را ارتقا داده، بازی را از معصومیت کودکی‌اش بیرون می‌کشد و آن را به ماشین بی‌رحمی بدل می‌کند که هرچه هست، برای درآمد است. افزایش تیم‌ها به ۳۲، فشردگی تقویم، و فشار روی بدن و روان بازیکنان... اینها بیشتر از آنکه شور بازی را زیاد کند، نفس فوتبال را گرفته است.
عدالت؟ کدام عدالت؟ وقتی باشگاه‌های ثروتمند اروپا از قبل در خط پایان ایستاده‌اند و تیم‌های آسیایی و آفریقایی فقط برای عکس دسته‌جمعی دعوت می‌شوند، بیشتر شبیه یک تئاتر تنظیم‌شده است تا رقابتی واقعی. این رقابت، عدالت را به شوخی گرفته و جهانی بودن را با توزیع نامتوازن قدرت و فرصت اشتباه گرفته است.
از همه تلخ‌تر، سکوت رسانه‌ها و تحلیل‌گران است. انگار همه مسخ نورافکن‌ها شده‌اند و کسی نمی‌پرسد که آیا فوتبال هنوز همان بازی ساده‌ای‌ست که در کوچه‌ها با توپ پلاستیکی شروع می‌شد، یا حالا فقط ابزاری‌ست برای برندها، اسپانسرها و ژنرال‌های فوتبال جهانی برای انباشت سرمایه بیشتر؟
جام جهانی باشگاه‌ها، در ظاهر «رویای فوتبال جهانی» است، اما در باطن، «کابوسی با لبخند تجاری» است. شاید وقت آن رسیده که پیش از آنکه این ورزش محبوب را به تمام معنا ببلعند، صدای نقدها بلندتر شود؛ وگرنه چیزی از جوهره مردمی‌ترین بازی جهان باقی نخواهد ماند.