از نخستین لحظات صبح آخرین چهارشنبه شهریور ماه، صحن انقلاب مملو از جمعیتی شد که با دل‌هایی سرشار از عشق و ارادت آمده بودند تا در چهارشنبه‌ای دیگر و در ویژه‌برنامه‌ای با عنوان «تجلی ارادت»، نامشان را در زمره عاشقان هم‌نوا ثبت کنند. برنامه با سخنان روحانی مراسم آغاز شد؛ سخنانی که چون مقدمه‌ای پرحرارت، دل‌ها را مهیا می‌ساخت تا زائران در صفوفی یکپارچه به راز و نیاز و عبادت بپردازند.

ساعت ۸ که فرا رسید، فضای صحن با صلوات‌های پی‌درپی زائران شکافته شد؛ هر صلوات همچون جرقه‌ای از نور، بر سقف آسمان اوج می‌گرفت و روح‌ها را به هم پیوند می‌زد. در این لحظات ناب، هزاران دل، یک دل شدند و در نوای «السلام علیک یا علی بن موسی‌الرضا» خلاصه شدند.

زیارت دسته‌جمعی آغاز شد؛ زائران قامت بسته، دست‌ها به سوی آسمان بلند و نگاه‌ها خیره به گنبد طلایی بود. صحن انقلاب اسلامی چنان سرشار از شکوه و معنویت شد که هر رهگذر را میخکوب می‌کرد. اینجا دیگر کسی تنها نبود؛ دل‌ها در کنار هم، یک نغمه واحد شدند؛ نغمه دلدادگی به امام مهربانی‌ها.

چهارشنبه‌های امام رضایی، قرار و پیوندی بی‌پایان است که هیچ فاصله و مانعی توان گسستنش را ندارد؛ پیوندی میان مردمی عاشق و امامی که تا همیشه، پناه دل‌های بی‌قرار است.