حجت الاسلام و المسلمین سید عباس سید کریمی از اساتید حوزه علمیه قم با اشاره به لقب امام زمان (عج) به «طاووس الجنة» اظهار داشت: در بحارالانوار می خوانیم: «وَ ذَکَرَ ابْنُ شِیرَوَیْهِ الدَّیْلَمِیُّ فِی کِتَابِ الْفِرْدَوْسِ فِی بَابِ الْأَلِفِ وَ اللَّامِ بِإِسْنَادِهِ‏عَنِ ابْنِ عَبَّاسٍ قَالَ قَالَ رَسُولُ اللَّهِ ص‏ الْمَهْدِیُّ طَاوُسُ‏ أَهْلِ‏ الْجَنَّةِ.» (بحارالأنوار؛ ج ‏۵۱؛ ص: ۹۰) این حدیث نبوی (ص) از کتاب «الفردوس» تألیف دیلمی نقل شده است؛ ولی کتب بسیاری از عامه و خاصه این حدیث را از کتاب الفردوس دیلمی نقل کرده اند؛ مانند کشف الغمة و بحارالانوار. می توان گفت ظن قوی، بلکه اطمینان به صدور آن وجود دارد.

در وصف بهشت

استادحوزه خاطرنشان کرد: بهشت عدن، منزلگاه نیکوکاران بعد از گذر از دنیا و موفقیت در انجام تکالیف بندگی است. از این رو آن بهشت وصف ناپذیر است. در قرآن حدود ۶۸ بار واژۀ جنات و جنة به کار رفته است؛ در آخرت، جایگاه نیکان، جنت است و جنت، به معنای باغی است مانند جنگل، که درختانش پرپشت است؛ به گونه ای که مانع از رسیدن نور آفتاب می شود و در زیبایی، وصف ناپذیر است.

وی افزود: حضرت علی (ع) فرمود: اگر در نعمت های بهشت اندیشه کنی، چنان شیفته می شوی که هوش از سرت می پرد و از مجلس سخنرانی من بر می خیزی و راهی قبرستان می شوی به انتظار اینکه هرچه زودتر مرگت فرا برسد و به بهشت راه یابی. (بحارالأنوار؛ ج‏ ۸؛ ص۱۶۲- ۱۶۳)

حجت الاسلام و المسلمین سید کریمی گفت: بر اساس روایت، عرض هر نهری از نهرهای بهشت که از زیر قصر ساکن قصر می گذر ۵۰۰ سال راه است. ( شاید حدود دو میلیون کیلومتر باشد.) موج هایش ترانه می خواند و تسبیح خدا می گوید و می رقصد. «وَ سُئِلَ (النبی ص) عَنْ أَنْهَارِ الْجَنَّةِ کَمْ عَرْضُ نَهَرٍ مِنْهَا فَقَالَ ع عَرْضُ‏ کُلِ‏ نَهَرٍ مَسِیرَةُ خَمْسِمِائَةِ عَامٍ یَدُورُ تَحْتَ الْقُصُورِ وَ الْحُجُبِ تَتَغَنَّی أَمْوَاجُهُ وَ تُسَبِّحُ وَ تَطْرَبُ فِی الْجَنَّةِ کَمَا یَطْرَبُ النَّاسُ فِی الدُّنْیَا» (جامع الأخبار(للشعیری)؛ ص ۱۲۶)

وی تصریح نمود: در سوره مبارکه توبه می خوانیم: «وَعَدَ اللَّـهُ الْمُؤْمِنِینَ وَالْمُؤْمِنَاتِ جَنَّاتٍ تَجْرِی مِن تَحْتِهَا الْأَنْهَارُ خَالِدِینَ فِیهَا وَمَسَاکِنَ طَیِّبَةً فِی جَنَّاتِ عَدْنٍۚ وَ رِضْوَانٌ مِّنَ اللَّـهِ أَکْبَرُۚ ذَٰلِکَ هُوَ الْفَوْزُ الْعَظِیمُ؛ خداوند مؤمنین و مؤمنات را به بهشت هایی وعده داده که از چشم انداز آنها جوی ها روان است، و ای پیغمبر! با کافران و منافقان کارزار کن، و بر آنان سخت بگیر، و جای ایشان (در آخرت) جهنم است، که سرانجامی بد است.» ﴿٧٢﴾

خشنودی خدا؛ عالی‌ترین نعمت بهشت

استاد حوزه بیان کرد: خدا به زنان و مردان مؤمن وعده داده که آنها را در بهشتی ابدی که زیر درختانش نهرها جاری است، ساکن کند و در عمارت ‌های نیکو و پاکیزۀ بهشت جاودانه منزل دهد. و البته برتر و بزرگ‌تر از هر نعمت، مقام خشنودی خداست و آن به ‌حقیقت، رستگاری بزرگی است.

وی افزود: در روایتی مقبوله از امام چهارم (ع) نقل شده هنگامی که اهل بهشت در بهشت مستقر می ‌شوند، ولیّ خدا داخل باغ‌ ها و خانه‌ های خود می ‌شود و مؤمنان بر تخت‌ های نشیمن خود تکیه می‌ زنند. خدمتکاران پیرامون آنها را فرا می‌ گیرند و شاخه ها بر بالای سر آنان سرازیر می‌ شود و میوه در دسترسشان قرار می‌ گیرد و چشمه‌ های بهشت در اطراف آنها می ‌جوشد و آب ‌های آنها در زیر درختان جاری می‌ شود و فرش‌ های گران‌ قیمت برای آنها گسترده می‌ شود و پشتی‌ ها برای آنها نهاده می ‌شود و خدمتکاران تمام لذت ‌ها را بدون درخواست قبلی، برای بهشتیان فراهم می‌ کنند. حوریان در کنار آنان قرار می ‌گیرند و تا دلشان بخواهد، لذت می ‌برند.

آنگاه خداوند بر بهشتیان تجلی می‌کند و خطاب به آنها می‌ فرماید: «ای دوستان من و ای اهل طاعت من و ای ساکنان بهشت که در همسایگی من قرار دارید، آیا دوست دارید از نعمتی به شما خبر بدهم که والاتر از همۀ این نعمت ‌هاست؟» اهل بهشت در جواب می‌ گویند: «ما که همه ‌نوع نعمت داریم!» برای بار دوم خدا به آنان خطاب کرده، کلام سابق را تکرار می‌ کند. این بار بهشتیان می‌ گویند: «آری پروردگارا، ما را از نعمتی والاتر از اینها آگاه کن.» خدا به آنان می ‌فرماید: «آری، خشنودی من از شما و دوست‌ داشتن من، بهتر و والاتر از تمام این نعمت‌هایی است که دارید.»

بهشتیان عرض می‌کنند: «آری ای پروردگار ما، خشنودی تو از ما و اینکه تو ما را دوست داشته باشی، برای ما را از همۀ چیزها بهتر و گواراتر است.»

سپس حضرت این آیه را تلاوت فرمود: «وَعَدَ اللَّـهُ الْمُؤْمِنِینَ وَالْمُؤْمِنَاتِ جَنَّاتٍ تَجْرِی مِن تَحْتِهَا الْأَنْهَارُ خَالِدِینَ فِیهَا وَمَسَاکِنَ طَیِّبَةً فِی جَنَّاتِ عَدْنٍۚ وَرِضْوَانٌ مِّنَ اللَّـهِ أَکْبَرُ ذَٰلِکَ هُوَ الْفَوْزُ الْعَظِیمُ» «تفسیر عیاشی، ج ۲، ص ۹۶، ح ۸۸)

حجت الاسلام و المسلمین سید کریمی اظهار داشت: از این حدیث استفاده می شود که همه بهشتیان از نعمت «رضوان الله» برخوردارند و به گروه خاصی اختصاص ندارد. رضایتمندی خدا از بنده فراتر از همۀ نعمت های بهشت است و لذت آن از همه بالاتر است. و همۀ بهشتیان با اختلاف درجه از این رضوان خدا بهره مند هستند.

وی افزود: رضایت خدا بالاترین نعمت بهشت است و رضایت خدا متجلی در رضایت امام است (رضا الله رضانا اهل البیت). پس وجود امام که مظهر رضایت باری تعالی است، زیباترین نعمت بهشتی است. پس درست است که گفته شود امام مهدی طاوس بهشتیان است؛ یعنی فوق هر زیبایی در بهشت زیبایی امام مهدی(ع) است. ما شیعیان بهشت و بالاتر از بهشت را از دست داده ایم، باید در فراغ او گریست. چند سال؟

استاد حوزه علمیه قم گفت: بهشتی که حضرت آدم(ع) داخل و با خوردن از درخت ممنوعه بیرون شد، بهشت عدن نبود؛ بلکه باغی از باغ های برزخی دنیایی و یک نمونه کوچک برای نمایش از بهشت عدن بود. در روایت معتبر آمده که راوی می‌ گوید از امام صادق (ع) دربارۀ بهشت آدم (ع) پرسیدم. حضرت فرمود: «باغی از باغ‌ های دنیا بوده که خورشید و ماه در آن طلوع می ‌کرد. اگر باغی از باغ‌ های آخرت بود، هرگز از آن خارج نمی ‌شد.» (برهان، از: کافی، ج ۳، ص ۲۴۷، ح ۲)

مدت توقف در بهشت

حجت الاسلام و المسلمین سید کریمی خاطرنشان کرد: در روایت معتبر آمده مدت ماندگاری آدم و حوا در آن باغ، تنها هفت ساعت از ساعت ‌های دنیا بوده و همان روزِ ورود، خارج شدند و شبی را در آنجا سپری نکردند. ( برهان، از: خصال، ص ۳۹۶، ح ۱۳۰) با این حال آدم از فراق بهشت برزخی صد سال گریست؛ پس ما باید برای فراق بهشت عدن چند سال باید گریه کنیم و از فراق طاوس اهل بهشت چند قرن گریان باشیم!