قصه از آنجا شروع شد که دختر جوان ایرانی که به قول خودش خیلی هم فرصت «عروسک‌بازی» نداشته، در یک عرصه ورزشی بین‌المللی، به فینال می‌رسد و پس از شکست مقابل حریف، در گفت‌وگو با خبرنگار حاضر در محل مسابقات، می‌گوید: «دوست داشتم مدالم طلا بود و آن را تقدیم رهبر انقلاب می‌کردم، امیدوارم که مدال نقره من را پذیرا باشند...». خانم «فرشته» همان جوان ورزشکار ایرانی و قهرمان رشته رزمی «موی‌تای» شاید فکرش را هم نمی‌کرد که دو روز بعد، این پاسخ را دریافت کند؛ «سلام و تشکر مرا برسانید و بگویید: از طلا برتر، همت و تلاش و ایمان و اعتماد به ‌نفس شماست دخترم».
حالا کل این ماجرا را فراموش کنید! شخصیت‌های این قصه را عوض می‌کنیم و البته که در مثال جای مناقشه نیست؛ فرشته می‌شود «آنجلینا»، «استر»، «آنیکا»، «هاتاکو» و... و مخاطبش هم بالاترین شخصیت دینی در ادیان فراگیر جهانی از الهی تا الحادی! در کدام مورد حتی نزدیک به آنچه گزارش شد را می‌توانستیم شاهد باشیم؟ خبری از دعوت به چیزی نیست! نه امری در کار است و نه نهی! تشکر هست؛ سلام هست؛ تشویق هست؛ ترغیب هست؛ تأیید هست و از همه مهم‌تر محبت!
من که از هر سه کلمه عربی، دو تای آن را نمی‌فهمم و نزدیک‌ترین مواجهه‌ام با «روایات» عبور از کنار کتابخانه‌ای بوده که اتفاقاً «اصول کافی» را به امانت داده؛ احتمالاً در برخوردی اجتماعی با قهرمان ورزشکار این داستان، ابرو گره می‌زدم و روی «ترش» می‌کردم که «زن» را چه به این کارها!؟ حجاب چه شد و حیا کجا رفت و... .
اشتباه نکنیم! آن اصول مترقی سر جای خود و آمران و ناهیان شریف و آگاه، تاج سر! مسئله این است «اویی» که دوست می‌دارم چه کرده با دل جوانانی از جنس «فرشته حسن‌زاده» که خطر هجوم لشکر تقلبی شیطان در فضای مجازی را به جان می‌خرد اما عشق خود را «جار» می‌زند که «من ایستادگی، تلاش و مقاومت را از رهبر مردم ایران آموختم...».
«پذیرا» بودن «آقا»، نه یک تاکتیک که ریشه‌دار در جوهره فکری و اندیشه ایشان است؛ آنجا که از «هم‌سلولی» چپ و توده‌ای در شکنجه‌گاه‌های «ساواک»، تا روشنفکر و آیت‌الله؛ از قهرمان ورزشکار و ستاره پرورش اندام جهان تا منِ آدمِ معمولی در کف جامعه، حتی آنجا که به زحمت می‌توانیم تفکیکی بین نارسایی‌های جاری و روزمره با جایگاه راهبردی رهبری قائل شویم؛ باز هم «او را به غایت دوست داریم...».