در علوم ورزشی معمولاً رفتار بدن انسان در نیمه ‌دوم عمر حرفه‌ای قابل پیش‌بینی است: کاهش توان انفجاری، افت سرعت تصمیم‌گیری، کاهش بازده عضلانی و محدود شدن دامنه‌ حرکات. مدل‌های پیش‌بینی عملکرد از پژوهش‌های فیزیولوژیک تا الگوریتم‌های پیچیده هوش مصنوعی همه متفق‌اند که ستاره‌ها پس از ۳۵سالگی از «اوج» فاصله می‌گیرند، اما لیونل مسی و کریستیانو رونالدو چنان روندی را رقم زده‌اند که شاید روزی در درسنامه‌های ورزشی به عنوان «دو کیس خارج ‌از ‌قاعده» یا به قول کاربران امروز، دو باگ عجیب سیستم بیولوژیک تدریس شوند.
این دو نفر نه‌تنها خلاف تمام منحنی‌های علمی حرکت کرده‌اند، بلکه شاید خود هوش مصنوعی هم با آن دقت میلیونی مدل‌های پیش‌بینی‌اش نمی‌توانست حدس بزند که در ۳۸ و ۴۰ سالگی به چنین سطحی از تداوم و خلاقیت برسند.

بازنویسی منحنی پیری ورزشی

مسی در ۳۸سالگی به رکوردی رسیده که در تاریخ فوتبال سابقه ندارد: هزار و ۳۰۰ مشارکت مستقیم در گل (۸۹۶ گل و ۴۰۴ پاس گل). رونالدو در ۴۰سالگی هنوز چنان جهشی در عضلاتش باقی مانده که می‌تواند یک قیچی برگردان کلاسیک دیگر تولید کند؛ ضربه‌ای که در ریاض، همان سکوت پرابهت تورین را زنده کرد.
اگر روزی دانشمندان آینده گزارش‌های امروز را بخوانند، احتمالاً می‌پرسند: «چطور دو بازیکن در سنینی که معمولاً برای آسیب‌دیدگی و افول رزرو شده‌اند، موفق شدند منحنی پیری ورزشی را بازنویسی کنند؟» و شاید در ادامه بنویسند که «بدن انسان در برخی نمونه‌ها قادر است مرزهای فیزیکی را با اراده، انضباط و سبک‌ زیستی علمی به سطحی نزدیک به رفتارهای متافیزیکی سوق دهد».
جالب‌تر اینکه مسیر حرفه‌ای این دو، برخلاف تصور عمومی، قرار بود رو به خاموشی برود. وقتی رونالدو به عربستان رفت و مسی راه MLS را انتخاب کرد، بسیاری تحلیلگران و البته میلیون‌ها کاربر فضای مجازی نظریه‌ای داشتند که «این دو به حاشیه فوتبال حرفه‌ای تبعید شده‌اند»، اما نتیجه دقیقاً برعکس است. نه‌تنها خاموش نشدند، بلکه روشن کردند. رونالدو با حضورش در النصر، سطح آمادگی و روش تمرین حرفه‌ای را چنان بالا برد که بسیاری می‌گویند او لایف استایل (سبک زندگی) را در عربستان تغییر داد. تمرینات او، رژیم غذایی‌اش، نظم خوابش و وسواسش در بازسازی بدن، برای بسیاری از بازیکنان منطقه یک الگوی جدید ساخت. در آمریکا نیز حضور مسی همین اثر را داشت. MLS همیشه در تلاش بود با ساختار جدید جذب استعداد، علمی‌سازی برنامه‌های تمرینی و بازاریابی مدرن، خود را به یک لیگ رقابتی تبدیل کند، اما مسی با سبک حرفه‌ای‌اش، کیفیت تمریناتش و تمرکز افسانه‌ای‌اش روی بدن، سرعت این فرایند را ضرب کرد.

نمونه‌های آزمایشگاهی کمیاب

واقعیت غیر قابل انکار این است که مسی و رونالدو فقط اسطوره‌های ورزشی نیستند؛ نمونه‌های آزمایشگاهی کمیاب‌اند. ترکیب استعداد، اراده، دانش تمرینی، نظم ذهنی و مراقبت از بدن سبب شده که بتوانند زمانی را که معمولاً با افول همراه است، تبدیل به دوره‌ای از بلوغ و تکامل کنند. این دو نفر نشان دادند که بدن انسان اگر در مسیر درست هدایت شود، قادر است محدودیت‌های خود را جابه‌جا کند، الگوهای آماری را نقض کند و حتی پیش‌بینی‌های مدل‌های هوش مصنوعی را به چالش بکشد.شاید آیندگان درباره‌شان بنویسند: «دو انسانی که در مرز میان زیست‌شناسی و متافیزیک قدم زدند و نشان دادند اراده، تمرین علمی و سبک زندگی دقیق می‌تواند سن را از معادله حذف کند».