ایران در اوج بحران کم‌آبی و در آستانه فرونشست‌های پی‌درپی زمین، چشم به آسمان دوخته بود؛ چشم‌انتظاری برای یک قطره باران، برای رحمت الهی.
ششم آذرماه در حالی که هوای گرم و نابهنگام بر آخرین ماه پاییز مسلط شده بود، دل‌ها طبق عادت دیرینه ایرانی‌ها راهی جایی شد که همیشه پناه همه آرزومندان و درماندگان است؛ حریم نورانی حضرت رضا(ع). قرار بود قراری بسته شود؛ قراری میان زمین تشنه و آسمان خاموش.
نماز استغاثه برای باران در بزرگ‌ترین صحن حرم مطهر رضوی، صحن پیامبر اعظم(ص)، با جمعیتی از همه قشرها برگزار شد تا آب را از آسمان آلوده برای زمین خشک و تشنه طلب کنند. همه ایستاده بودند در محضر امامی که این نماز را به پیروانش آموخت.
و حالا حدود ۲۰ روز بعد، حال ‌و هوای نه فقط مشهد که حال ‌و هوای کل ایران تغییر کرده؛ نه بارانی معمولی، که فراتر از آن، برفی فراگیر. گویی نمازها به اجابت نشسته‌اند. امام رضا(ع) ایران را روسفید و ابرهای جان‌دار خراسان و کشور، باران و برفش را نثار زمین تشنه کرد.
حرم مطهر به لطف آسمان بیکرانش سپیدپوش شده بود و گنبد طلایی در آغوش برف می‌درخشید. بیش از ۳۰ هزار مترمربع از مسیرهای تردد زائران کفپوش شده بود تا رفت‌وآمد در آرامش و سلامت انجام شود.
خادمان با چشمانی سرشار از ذوق لباس خدمت بر تن داشتند و در سنگین‌ترین لحظه‌های بارانی و برفی، بی‌وقفه در خدمت امام رضا(ع) و زائرانش بودند؛ تی می‌کشند، برف می‌روبیدند و با چای گرم، زائران امام رئوف(ع) را بدرقه می‌کردند.
برخلاف تصور، حرم برفی امروز خلوت نبود؛ ثانیه به ثانیه و تا هنگامه نماز ظهر شلوغ‌تر هم شد. گویی حرم منور چون خانه پدربزرگی است و امشب نیز شبانگاه یلدا. مشهدی‌ها و دیگر زائران دسته‌دسته برای تماشای حرم برفی و زیارت راهی آستان می‌شدند.
میان چلچراغ‌ها و گلدسته‌های نورانی، برف به زیبایی می‌درخشید و لبخند بر لبان مردمی می‌نشست که پس از ماه‌ها خشکسالی، زمستان را زودتر از موعد و با برف تجربه می‌کردند؛ آن هم به لطف صاحب این خانه.
نوجوانان با همان لباس مدرسه، مسیر حرم مطهر را پیش گرفته بودند تا این هوای ناب را در زیباترین نقطه دنیا تجربه کنند. پرنده‌ها هم انگار همگی به زیارت آمده بودند؛ ردیف ‌به ‌ردیف زیر سایه‌بان‌ها نشسته، سر در پر کشیده و چشم به گنبد دوخته بودند.
در زیر ایوان‌هایی چون مقصوره صحن گوهرشاد، فرش‌ها کرسی شده بودند و زائران پا به زیر فرش کشیده و به تماشای بهشتی‌ترین صحنه دنیا، گنبد طلایی و برف نشسته بودند.
«شال‌گردنت رو بنداز»، صدای خادمان و بلندگوها که زائران را به احتیاط در تردد و حضور در رواق‌های گرم دعوت می‌کردند؛ همه و همه، موسیقی شب برفی مشهد بود.
شبی که هر جا شهر خلوت باشد، حرم شلوغ‌تر از همیشه می‌درخشد؛ شبی به بلندای یلدا، یلدایی که نه در آخر پاییز که در نخستین روز برفی مشهد رقم خورد و این ‌گونه، حرم مطهر امام رضا(ع)، از استغاثه تا برف، هم قبله دل‌هاست و هم نقطه آغاز سپیدی.

خبرنگار: امیرعلی مقدم