زمان به نقطه‌ای رسیده که دیگر مجال آزمون و خطا نیست. مردی که از سواحل ریو آمده بود تا سرمای تردید را به گرمای قهرمانی پیوند بزند، با ناکامی در آستانه شب یلدا واقعیتی تلخ را فرا روی خود دید؛ حذف از جام حذفی آن هم در مقطعی که ارتش سرخ بیش از هر زمان دیگری به ثبات روحی نیاز داشت. برای اوسمار ویرا، کنار رفتن از این جام تنها یک شکست ساده نیست. این اتفاق تعادل ذهنی تیم را بر هم زده تا مسیر پیش رو، مسیری پرابهام و لغزنده به نظر برسد. در شرایطی که یکی از جام‌ها از دست رفته، تنها لیگ برای قرمزها باقی مانده؛ رقابتی فرسایشی با هفته‌هایی پرفشار که هر لغزشی در آن می‌تواند فاصله قهرمانی تا ناکامی را به حداقل برساند.دو فصل پیش، زمانی که اوسمار پشت فرمان ماشین سرخ نشست، با تصمیم‌های جسورانه در نقل‌وانتقالات، جریان تیم را تغییر داد. جذب پارتیزان‌هایی چون اوستون اورونوف، عبدالکریم حسن و عیسی آل‌کثیر در آن مقطع، نه‌تنها کیفیت فنی تیم را بالا برد؛ بلکه اعتمادبه‌نفس ازدست‌رفته را نیز بازگرداند. نتیجه آن تصمیم‌ها روشن بود؛ پرسپولیس دوباره به مجموعه‌ای برنده تبدیل شد و جام، حاصل همان انتخاب‌ها بود.
بدون تردید، آن موفقیت بیش از آنکه محصول نبوغ صرف روی نیمکت باشد، حاصل ابزار مناسبی بود که در اختیار سرمربی قرار گرفت. امروز نیز شرایط تفاوت چندانی ندارد. با این تفاوت که حاشیه امن از بین رفته و فرصت جبران بسیار محدود شده است. پرسپولیس در وضعیت فعلی، در چند نقطه کلیدی دچار افت محسوسی است. در دفاع راست، ثبات لازم دیده نمی‌شود، در قلب سازمان دفاعی، اشتباهات فردی و کاهش تمرکز به معضلی جدی تبدیل شده و در خط آتش، تمام‌کنندگان از تأثیرگذاری همیشگی فاصله گرفته‌اند. وقتی گزینه‌هایی چون یعقوب براجعه در جبهه راست پاسخگوی نیازهای دفاعی نیستند، زمانی که مرتضی پورعلی‌گنجی نقش ستون مطمئن دیوار دفاعی را ایفا نمی‌کند و هنگامی که علی علیپور چشم خورده و از گل‌زنی دور مانده، طبیعی است که تیم در خلق و حفظ برتری با هزار و یک مصیبت روبه‌رو شود. در چنین عرصاتی دگردیسی در پنجره نقل‌وانتقالات زمستانی امری محسوس و محتوم به نظر می‌رسد. پرسپولیس برای خروج از فضای یکنواخت فعلی، نیازمند سربازانی است که بتوانند کیفیت تیم را ارتقا و نتیجه را تغییر دهند، نه مردان متفرعنی که صرفاً زمان بخرند و امروز را به فردا موکول کنند.برای اوسمار ویرا که در جهنم تبریز رقابت را به دراگان اسکوچیچ واگذار کرد، دیگر جایی برای شکیبایی وجود ندارد. لیگ به مرحله‌ای رسیده که هر تصمیم اشتباهی می‌تواند بهای سنگینی در پی داشته باشد. او اگر می‌خواهد در جاده‌های هموار پیش بتازد، باید ضعف‌ها را بدون تعارف بپذیرد، ترکیب تیم را تقویت کند و با استفاده از قوای آماده، از ایستگاه‌های نفسگیر پیش رو عبور کند.اکنون که زمان علیه پرسپولیس حرکت می‌کند و فشارها افزایش یافته، فرمانده برزیلی ناچار است طرحی تازه دراندازد. طرحی که در پایان فصل، او را در جایگاه پاسخ‌گویی و حسرت قرار ندهد و نامش را به فهرست مربیان مغموم و مغبونی چون خوان کارلوس گاریدو و اسماعیل کارتال اضافه نکند. غریبه‌هایی که مجال لازم را داشتند، اما موسم تصمیم‌گیری را منفعلانه از دست دادند.