دو روز پیش بود که در جریان سفر وزیر امورخارجه ترکیه به دمشق و دیدار او با وزیرخارجه «دولت جولانی»، به محض ورود طرف ترکی به مقوله فلسطین و اسرائیل، مجری جلسه با اقدامی خارج از عرف، سخنان «هاکان فیدان» را قطع و پایان جلسه را اعلام می‌کند! تعجب‌برانگیز و البته نه‌چندان مهم.
موضوع اصلی اما نه در جلسات دیپلماتیک که روی زمین در حال وقوع است؛ ترامپ در کاخ‌سفید به شورشی سابق و رئیس‌جمهور خودخوانده فعلی «ادکلن» می‌زند، تحریم‌های گسترده سوریه «لغو» می‌شوند، «الشرع» یک تور اروپایی برگزار کرده و همزمان، اسرائیل در حالی که رأساً وارد تجارت مستقیم نفت با کردهای سوریه شده، بخش‌های بزرگ‌تری از سرزمین شام را اشغال می‌کند؛ «جولان»، «جبل شیخ»، «قنیطره» و... .
ترکیه بر شمال متمرکز است و سامانه‌های دفاع هوایی در مجاورت مرزهای جنوبی خود مستقر می‌کند و اقلیت‌های قومی و مذهبی به‌ویژه «علوی»‌ها در محاصره مدیترانه و «تحریرالشام»، در انتظاری مرگبار به سر می‌برند و این در حالی است که «دروزی»‌ها نیز حالا به یک اقلیم خودمختار زیر پرچم اسرائیل می‌اندیشند.
این خلاصه‌ای از وضعیت امروز سوریه «آزاد» پس از سقوط رژیم «بشار اسد» است. در این میان، دو یا سه نیروی اصلی با اهداف یکسان و تاکتیک‌های متفاوت به چشم می‌خورد و آن هدف عبارت است از دور نگه داشتن ایران از هرگونه نفوذ و تأثیر در سوریه.
ترکیه که حالا کمی بیشتر با واقعیت میدانی «شام» آشنا شده و احتمالاً از بلندپروازی‌های عثمانی‌گرایانه‌اش فاصله گرفته، ضمن تلاش برای استمرار نفوذ و تأثیر خود، در حال ایجاد یک منطقه حائل نظامی امنیتی است که بتواند تا اندازه‌ای، سرزمین اصلی خود را از گزند آشوب‌ها و هرج و مرج‌ها و احتمالاً تهاجمات آینده مصون نگه دارد و البته، رقیب شماره یک منطقه‌ای، یعنی ایران را همزمان از این موهبت جغرافیایی محروم کرده و به تضعیف آن کمک کند.
ایالات متحده، برای حفظ دستاورد بزرگی که با بازی‌دادن ترکیه و نقش‌آفرینی فعال اسرائیل بدست آورده، بسیاری از استانداردهای ظاهری خود را هم زیر پا گذاشته و حالا به کمتر از یک دولت دست‌نشانده و تابع که مزاحمتی برای منافع و علایق اسرائیلی-آمریکایی نداشته باشد، رضایت نخواهد داد. در ادامه، اسرائیل اما اصولاً در محیط پیرامونی خود، «دولت» نمی‌خواهد؛ چرا که دولت یعنی «ارتش»، یعنی «تمامیت ارضی»، یعنی ایستادگی در برابر تجاوز و اشغال! درواقع می‌توان گفت حالت مطلوب و ترجیحات آمریکایی در سوریه، کف خواسته‌های صهیونیست‌هاست و مرحله نخست! الحاق جولان و قنیطره و ارتفاعات راهبردی به اسرائیل، «عادی‌سازی» روابط و محاصره باقیمانده مقاومت در لبنان و... شاید در این مرحله رژیم صهیونیستی را ارضا کند اما خیلی زود، یک سوریه تجزیه‌شده و غرق در هرج و مرج و فاقد دولت، دوباره به حداقل خواسته‌های اشغاگران تبدیل خواهد شد و البته که سخت نیست پیش‌بینی ارجحیت یافتن میل اسرائیلی به منافع آمریکایی.