این روزها نوسانات اقتصادی به دغدغه نخست مردم تبدیل شده است. نوساناتی که دولت امیدوار است با لایحه بودجه سال آینده اگر به سامان نرسد، دست‌کم قدری آرام بگیرد و مهلتی بدهد برای نفس کشیدن اقتصاد. برای همین انقباضی‌ترین بودجه سال‌های اخیر را تقدیم مجلس کرده تا بتواند کسری بودجه‌ای که به عقیده دولت، عامل تورم و کاهش ارزش پول ملی است را کنترل کند. بودجه‌ای که با وجود تورم بالای ۴۰درصدی، رشد اندکی داشته و قرار است کسری آن نسبت به تورم از محل صرفه‌جویی و کاهش هزینه‌ها جبران شود.
گرچه دولت تمهیداتی برای تأمین کالاهای اساسی و معیشت مردم در قالب یارانه مستقیم و کالابرگ اندیشیده، ولی کلیت چنین بودجه‌ای نشان از آن دارد که در بهترین حالت، سالی همراه با رکود و ریاضت اقتصادی در پیش خواهیم داشت. فارغ از تحلیل و ارزش‌گذاری رویکرد و سیاست دولت، طبیعی‌ است که حل مسائل و مشکلات بنیادینی مانند تورم مزمن که نیم قرن است کشور را درگیر خود کرده، جز با تلاش مضاعف و تحمل سختی‌هایی دست‌کم در کوتاه‌مدت میسر نیست و چه‌بسا بخیه زدن این زخم به‌تعبیر رئیس‌جمهور دردآور هم باشد.
حالا مسعود پزشکیان همه را دعوت کرده که برای حل مشکلات کشور با دولت همراهی و همکاری کنند و طبیعتاً اگر این لایحه مراحل تصویب را طی کند، به قانونی تبدیل می‌شود که لازم‌الاتباع است، اما مردمی که سال‌هاست امتحانشان را پس داده‌اند، از مبارزات انقلاب گرفته تا جنگ تحمیلی و تحمل سال‌ها توطئه، مگر می‌شود که همراه نباشند؟ آخرینش پایمردی و معجزه اتحاد در جنگ ۱۲روزه بود که با وجود چهار دهه تحریم، در مقابل ابرقدرت جهان و نوچه‌ تا دندان مسلحش در منطقه، سربلند بیرون آمدند. این‌ها همان مردمی هستند که امامشان در وصیت‌نامه‌اش شهادت داد که شرف دارند بر مردم مسلمان صدر اسلام و عهد رسول‌الله(ص). حالا مردم باید با ۲۰درصد افزایش دستمزد، تاب تورم بالای ۴۰درصد و تورم ۷۰درصدی مواد غذایی را بیاورند. نهایتش را نخست‌وزیر شهیدشان، ۴۵سال پیش گفته بود که یک نان را ۳۶میلیون نفری، یعنی کل جمعیت ایران می‌خوریم، ولی زیر باز ذلت نمی‌رویم. این مردم که به تعبیر برخی بزرگان، سال‌هاست جلو براندازی نظام توسط برخی مسئولان ناکارآمد و نفوذی را گرفته‌اند، اگر مطالبه‌ای هم دارند، به حکم امامشان است که متواضعانه می‌فرمود: «همه ملت موظف‌اند که نظارت کنند و اگر من پایم را کج گذاشتم، ملت موظف است که بگویند... اعتراض کنند تا این کج را راست کنند». اما تحمل تلخی ریاضت به سختی تحمل بی‌عدالتی و فساد نیست. مردم توقع ندارند در چنین وضعیتی حقوق‌های نجومی، ویژه‌خواری‌های شرکت‌های دولتی و رانت‌های بخش خصوصی را بشنوند و مانور اشرافیت و شکاف‌های طبقاتی و سفرهای خارجی و پرهزینه وابستگان دولت را ببینند. در چنین فضایی حتی بنزین ۸۰هزار تومانی هم که قطعاً تدبیر درستی بوده، به صف تفاخر تبدیل می‌شود تا عده‌ای نوکیسه با قیمت ۵۰برابری‌اش مانور اشرافیت بدهند. دیگر انتظار نمی‌رود کارگزاران حکومت مشکلات داخلی و تنگی معیشت مردم را که به تصریح وزیر خارجه از ‎ناکارآمدی‌ها و تحریم‌های داخلی است پای تحریم خارجی بنویسند و افسار اقتصاد را رها کرده و به مسائل فرعی سرگرمشان کنند و چنین تصور شود که عده‌ای قصد ناراضی‌تراشی و رساندن جامعه به نقطه جوش را دارند... این را رئیس‌جمهور هم در آخرین مصاحبه‌اش گفت که «اگر عدالت و انصاف را در کشور پیاده کنیم و مردم را در تصمیم‌گیری‌ها و سیاست‌ها مشارکت بدهیم، خودشان کمک می‌کنند و مشکلات را حل می‌کنند». آقای رئیس‌جمهور! یک نان را ۹۰میلیون نفری می‌خوریم، ولی زیر بار ذلت نمی‌رویم؛ اما تحمل تلخی ریاضت را با طعم شیرین عدالت و صداقت جبران کنید.