روح عالی حضرت آیت‌الله شفیعی متعالی باد؛ روحانیتی از تبار سادگی و صداقت که هرچه زمانه به سمت پرزرق‌وبرق شدن سیاست و دین رفت، او آگاهانه در نقطه مقابل ایستاد.

در انتخابات مجلس خبرگان رهبری در خوزستان، نام او نه با لشکر بنرها و پوسترهای بی‌شمار و هزینه‌های چندده میلیاردی، بلکه با سرمایه اعتماد عمومی شناخته می‌شد؛ اعتمادی که حاصل دهه‌ها زیست صادقانه بود، در روزگاری که «برخی» برای تصاحب یک کرسی، هزینه‌های میلیاردی را به‌عنوان پیش‌شرط ورود به سیاست پذیرفته بودند.

آیت‌الله شفیعی از علمایی بود که ساده‌زیستی را نه در شعار، که در عمل معنا می‌کرد. در ساختار قدرت استان، نه دنبال شبکه‌سازی اداری رفت، نه برای انتصاب مدیران همسوی خود لابی کرد و نه دفتر و اطرافیانش را به ابزار معامله تبدیل ساخت.

وسوسه صنایع بزرگ، قراردادهای اقتصادی و منابع مالی گره‌خورده به قدرت، هیچ‌گاه او را به میدان نیاورد؛ از همان بازی‌هایی که بعضاً به قیمت «باج‌گیری» از مدیران و «باج‌دهی» از بیت‌المال تمام می‌شود. او به‌روشنی نشان داد که می‌توان روحانی انقلابی بود، بی‌آنکه سهم‌خواهی کرد.

این منش در خانواده‌اش نیز امتداد یافت. پدر شهید آسیدمرتضی و مرحوم آسیدمحسن، الگویی ساخت که فرزندانش نه از نام پدر نردبان ساختند و نه در پی پیمانکاران و رانت‌های اقتصادی دویدند. در روزگاری که «آقازادگی» برای عده‌ای به مجوز ویژه بدل شده، تربیت چنین فرزندانی خود یک موضع سیاسی و اخلاقی است.

با وجود کهولت سن، آیت‌الله شفیعی پیوندش با مسجد و مردم را قطع نکرد. برخلاف برخی چهره‌ها که با ارتقای جایگاه سیاسی و مذهبی، فاصله‌شان با جامعه بیشتر می‌شود و ملاقات با آنان نیازمند عبور از هفت‌خان تشریفات است، او همچنان در مسجد خود به نماز می‌ایستاد و بی‌واسطه در دسترس بود؛ همان‌جا که روحانیت اصیل معنا پیدا می‌کند.

رحمت و رضوان الهی بر روح بلند آیت‌الله شفیعی؛ روحانی‌ای که زندگی‌اش، نقدی صریح بر مناسبات پرهزینه و آلوده امروز بود. روحانی‌ای که مشی ساده‌زیستی و دوری وی از کلونی‌های ثروت و رانت، نفی روش‌های دیگران بود؛ روحانی‌ای که عبای وی محل رشد برخی سرمایه‌داران زالو صفت و زمین‌خواران نانجیب نبود! رحمت خدا بر او باد!

داود مدرسیان