ندارها را می توان یک تجربه دوست داشتنی در سینمای اجتماعی با رویکرد انتقادی دانست و به کارگردان و فیلمنامه نویس آن به دلیل ایرانی سازی فضای رابین هودی اثر تبریک گفت.

نام رابین هود به عنوان یک کاراکتر جهانی خاطرات شیرین کارتونی را در ذهن مخاطب جوان ایرانی زنده می کند که جاندارترین تصویر انیمیشنی دوران کودکی نسل سوم است و نکته جالب آنکه جذابیت چنین کاراکتری حتی تا آن میزان بود که در مجموعه آیتمی به یادماندنی قطار ابدی نیز بخشی به شوخی با آن اختصاص داده شد و مجید صالحی آن را با سرزندگی اجرا کرد.

اما این میل کارگردانان ایرانی به بومی سازی روایت رابین هود در تجربه جدید محمدرضا عرب یعنی ندارها نیز قابل استنباط است و ما با یک ترکیب هدفمند میان شمایل اجتماعی رابین هود غربی و عیار ایرانی روبرو می شویم.

فیلم از نریشن شرح حال گونه مهری آغاز می شود و با یک فلاش بک به خیابان های تهران می رسد و علی بی کس را نشان می دهد که در حال جابجایی مسافر با موتور حرف های فلسفی، اجتماعی و حتی عقیدتی می زند.

در سکانس بعد یک خانه کلنگی با فوجی از مستضعفان دیده می شوند و صاحبخانه ای که به دلیل پول اجاره عقب افتاده در حال بیرون ریختن اسباب مهری و مادرش است. دو ضلعی علی بی کس و دوستش (محسن تنابنده) که به حمایت از مهری می پردازند و تصمیم اشتباهی که آغازی برخلافکاری آنهاست هسته مرکزی درام را تشکیل می دهند.

فیلم از طریق بررسی ایدئولوژیک مناسبات اقتصادی و اجتماعی حاکم بر تهران، روایت تلخ فقر و مصایب طمع و حرص بیش از حد جهت پولدار شدن را بازتاب می دهد و مخاطب را با صحنه های درخشان سرقت که به ویژه در لحظه دزدیدن ماشین و خارج شدن از نمایشگاه به اکشن های هالیوودی پهلو می زد و از کارگردانی درستی بهره می برد همراه می کند.

فیلم از بازی درخشان محسن تنابنده بهره می برد که کم کم به یک هنرپیشه شش دانگ تبدیل می شود و البته نباید از تلاش قابل قبول هانیه توسلی و بازی خوب پژمان بازغی غافل شد.