داغ دکتر محمدحسین فرج‌نژاد  برایم یک پرسش بزرگ ایجاد کرده است.  اصولاً چرا ما نمی‌توانیم در راستای مبارزه با صهیونیسم فعالیت‌های روشنگرانه رسانه‌ای داشته باشیم؟ در سال‌های گذشته هر وقت کسی از جان خود گذشته است برای اینکه گرهی از پیچیدگی‌های صهیونیسم باز کند به ‌سادگی از صحنه فعالیت حذف ‌شده است. در همین سال‌های اخیر چند مورد ترور بیولوژیک سراغ داریم که فعالان حوزه فرهنگ و رسانه را به کام مرگ کشانده است؟ به نظر می‌رسد محمدحسین‌ها فهمیده‌اند میدان مبارزه امروز مواجهه رودررو با صهیونیسم است. آن‌ها فهمیده‌اند که سینما، تلویزیون، رسانه، شبکه‌های اجتماعی و همه و همه در تسخیر این غده بدخیم است و این یعنی عنکبوت کریه در ذهن تمام مردم جهان تارهای مخوف خود را تنیده است.در جنگ با دشمنی مثل صهیونیسم که ابزار نرم را برای قتل‌عام انتخاب کرده است به ناچار باید پشت سر ژنرال‌هایی مثل محمدحسین فرج‌نژاد موضع بگیریم. محمدحسین به ما یاد داد مبارزه همیشه ادامه دارد. واقعیت آن است که صهیونیسم آرام ننشسته  تا کلونی‌های مخوفشان به دست سرداران جبهه فرهنگ کشف و نابود شود. کاش از ترور دانشمندان هسته‌ای، از ترور حاج‌قاسم، از مرگ حاج‌فرج سلحشور، از برجام، از بورس، از عطش خوزستان و از تصادف دلخراش محمدحسین درس بگیریم. خط مقدم مبارزه خاکریزهای صهیونیسم است.