خرابی و کهنه بودن جاده‌های خراسان رضوی، به‌خصوص هر چه به مشهد نزدیک‌تر می‌شوی بیشتر خودنمایی می‌کند. از تهران که خارج و راهی مشهد می‌شوی، مصیبت آسفالت جاده از همان ابتدا شروع می‌شود. انگار در جاده‌های جنگی تردد می‌کنی!
در ابتدای مسیر از هر شهرک و آبادی که عبور می‌کنی، سرعت‌گیرها خردکننده است و دست‌اندازها انگار تصمیم دارند ماشین‌ها را از هم بپاشند و راهی تعمیرگاه‌ها کنند. آسفالت جاده اما هرچه از تهران فاصله می‌گیری قابل تحمل‌تر می‌شود. این وضعیت تا حدودی مناسب، تا اواسط جاده سبزوار ادامه دارد.
در این مسیر، هر چه در استان خراسان رضوی بیشتر سیر می‌کنی و به مشهد نزدیک می‌شوی، وضعیت اسفبارتری از آسفالت جاده مشاهده می‌شود.
نخستین پرسش که ذهن مسافران را درگیر خود می‌کند این است که مگر ما کشور فقیری داریم؟! مگر قیر در کشور نفت‌خیزی چون ایران وجود ندارد که بهسازی جاده‌ها فراموش شده و اینکه چرا مسئولان قدمی جدی برنمی‌دارند؟
آنچه مسلم است خراسان رضوی همواره زائرانی بی‌شمار دارد و سالانه از میلیون‌ها گردشگر و مسافر داخلی و خارجی میزبانی می‌کند! این وضعیت جاده، اصلاً برای آبروی استان مهم کشور که در قلب دوستداران حضرت رضا(ع) جای دارد، شایسته نیست!
نیشابور را که پشت سر می‌گذاری داستان شروع می‌شود! در قسمت‌هایی از جاده در شب، از روشنایی مسیر هیچ خبری نیست. ظلمات و تاریکی بیداد می‌کند. چراغ خودرو جز سیاهی چیزی را به نمایش نمی‌گذارد. چون آسفالت خط کشی ندارد؛ اگر هم در گذشته خط کشی داشته، اکنون اثری از آن بر جا نمانده و راننده باید با سرعت پایین و ترس زیاد، مسیر جاده را حدس بزند و آهسته و با احتیاط به راهش ادامه دهد.
آسفالت جاده جدا از تکه‌تکه شدن و داشتن چاله‌های فراوان، امنیت مناسبی نیز ندارد. با شروع شب، فقط دوربین‌هایی که تنها سرعت غیرمجاز را می‌بینند، حکمرانی می‌کنند و از پلیس هم خبری نیست.
سال‌هاست از همین جاده به پابوسی حضرت می‌آییم و انگار بودجه‌ای برای ترمیم این جاده تخصیص نمی‌یابد و مسیر، همانی است که سال‌های گذشته بوده! ای کاش مسئولان به‌خصوص مدیران تازه‌نفس و از راه رسیده، گاهی ماشین‌های شاسی‌بلند خود را کنار بگذارند و با ماشین‌هایی که عموم مردم با آن تردد می‌کنند، این جاده را طی کنند! شاید کمی دلشان به حال ما مردم بسوزد.
بگذریم، آسفالت وصله‌دار ادامه دارد تا اینکه در یک لحظه تصور می‌کنی ماشین روی شیشه صاف و صیقلی درحرکت است. پس از چهار ساعت، سروصداها ناگهان پایان می‌یابد. همه‌چیز به پایان یافتن آسفالت تاریخی جاده ربط دارد و آغاز آسفالت صاف و لاکچری! ۵۰۰ متر پیش از شروع اتوبان شهید شوشتری، آرامش و روشنایی جاده شیک، خودنمایی می‌کند!
برای ورود به اتوبان، ۴ هزار تومان پرداخت می‌کنی و خلاص! لرزش و سروصداهای ماشین تمام می‌شود. کیلومترهای پایانی سفر، سریع طی می‌شود البته آسفالت بزرگراه شوشتری هم در حد واندازه‌های یک بزرگراه نیست اما به نسبت وضعیت دیگر جاده‌ها بهتر است.
ای کاش مسئولان منتظر ساخت بزرگراه حرم تا حرم نشوند. آن پروژه ممکن است مانند اتوبان تهران- شمال، چند دهه طول بکشد. به‌زودی کرونا و محدودیت‌های ناشی از آن تمام خواهد شد و خیل زائران به‌سوی مشهدالرضا(ع) راهی می‌شوند.
خلاصه اینکه خطه خراسان شایسته است که آبرومند مدیریت شود.
نظر شما